بداءه

لغت نامه دهخدا

( بداءة ) بداءة. [ ب َ ءَ ] ( ع مص ) پیدا و آشکار گردیدن. ( از منتهی الارب ). ظاهر و آشکار گردیدن. ( از ناظم الاطباء ). آشکار شدن. ( از اقرب الموارد ). بَدُوّ. بَدْو. ( از منتهی الارب ). || پیدا شدن رایی در کاری. ( از اقرب الموارد ):پیدا شدن و آشکار شدن رأیی که قبلاً نبود: بدا له فی الامر بدواً و بداءً و بداءةً. نشاء فیه رأی و ظهر له ما لم یظهر اول. الحدیث : بدااﷲ عزوجل یبتلیهم ؛ ای قضی بذلک. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). || بسوی بادیه درآمدن و اقامت کردن. بدو. بداء. بداءَة. الحدیث : من بدا جفا ای من نزل البادیة صار فیه جفاء الاعراب. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از معجم متن اللغه ). || حدث کردن. ریدن. سرگین انداختن. ( از ناظم الاطباء ).
بداءة. [ ب َ ءَ ] ( ع اِ ) آغاز. ( ناظم الاطباء ). اول. ( از معجم متن اللغة ).
بداءة. [ ب َ / ب ُ ءَ ] ( ع اِ ) آغاز. || سخن نااندیشیده. ( ناظم الاطباء ).
بداءة. [ ب ِ ءَ ] ( ع اِ ) اول هر چیز. ( ناظم الاطباء ).

پیشنهاد کاربران

بپرس