هر بزرگی که بفضل و بهنر گشت بزرگ
نشود خرد به بد گفتن بهمان و فلان.
فرخی.
بد گفتن اندر آن کس کو مادح تو باشدباشد ز زشت نامی باشد ز کم عیاری.
منوچهری.
توان گفت بد با زبان دلیرزبان چیره گردد چو شد دست چیر.
اسدی.
و هیچ بد گفتن بجایگاه نیفتاد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 60 ).وآنکه بد گفت نیکویی گویش
ور نجوید ترا تو می جویش.
سنایی.
زبان آوری بیخرد سعی کردز شوخی به بد گفتن نیکمرد.
سعدی ( بوستان ).
به بد گفتن خلق چون دم زدی اگر راست گویی سخن هم زدی.
سعدی ( بوستان ).
منم کافتادگان رابد نگفتم که ترسیدم که روزی خود بیفتم.
سعید.
بد رندان مگو ای شیخ و هشدارکه با حکم خدایی کینه داری.
حافظ.
|| دشنام دادن. ناسزا گفتن. ( یادداشت مؤلف ): بد و بیراه گفتن.