بخله

لغت نامه دهخدا

بخله. [ ب ُ ل َ / ل ِ ] ( اِ ) خرفه. بقلةالحمقاء. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). فرفخ. ( دستوراللغة ). پرپهن. ( فرهنگ جهانگیری ). پرپهن. فرفخ. ( صحاح الفرس ). بیخله. تخمگان. خرفه. فرفخ. پرپهن. ( حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ). مویزاب. بخیله. رجله. فرفین. ( یادداشت مؤلف ) :
درآویزم حمایل وار یکسر خویش را بر وی
به گرد گردن و سینه اش کنم آغوش چون بخله.
عسجدی ( از فرهنگ جهانگیری ).
و رجوع به پرپهن و خرفه شود.

فرهنگ عمید

۱. = خرفه
۲. تخم خُرفه.

پیشنهاد کاربران

در زبان لکی بخله یعنی بغل و مخل یا مخله یعنی منقل
در کردی اورامی
بَخَله=جیب

بپرس