بخل در قران

[ویکی فقه] بخل در قرآن. بخل ، نبخشیدن در جایگاه بخشش است.
بخل که به صورتهای گوناگونی (بُخْل، بُخُل، بُخُول، بَخْل و بَخَل) قرائت شده در لغت به معنای منع و ضدّ کرم و جود است. برخی اصل آن را دشوار بودن بخشش و برخی دیگر آرزوی بخشیده نشدن چیزی به دیگران دانسته اند. نزد عربها، پرداخت نکردن زیادی مال خود به سائل، بخل نامیده می شود؛ ولی در مورد معنای بخل در قرآن و فرهنگ اسلامی، اختلاف نظر وجود دارد، هرچند پرداخت نکردن واجب مالی، از مصادیق قطعی آن است.
مشتقات بخل
مشتقات بخل در قرآن کریم ۱۲ بار به کار رفته است؛ ولی در آیات دیگری نیز واژه ها و تعبیراتی مانند: شُحّ، امساک، قَتْرْ، ضَنّ، هَلْع، بسته بودن دست به گردن و منع خیر به کار رفته که به موضوع بخل اشاره داشته یا با آن در ارتباط است. در روایات نیز از بخل نکوهش شدیدی شده است.
بخل نزد عربها
پیش از اسلام بخشندگی نزد اعراب بدوی از ارزش والایی برخوردار و از صفات بارز و برجسته آنان و دلیل اصالت ، نجابت و شرافت بوده و هرچه مُفرِط تر و چشمگیرتر می بود تحسین بیشتری برمی انگیخت، در عین حال چون شاعران بسیاری در اشعار خود بخل را صفتی مذموم دانسته و خود را از آن تبرئه کرده اند به دست می آید که حتی در همان دوران جاهلیت و در میان اعراب بدوی کسانی که به بخل و حرص بد آوازه بودند فراوان یافت می شده اند.
← نظر زنان
...