بخش اورژانس

اورژانس ( فوریّت های پزشکی[ ۱] ) به محلی گفته می شود که خدمات پزشکی اورژانس به بیماران ارائه می شود. اورژانس ها معمولاً به عنوان یک بخش یا دپارتمان از بیمارستان محسوب می شوند ولی معمولاً به جهت دسترسی بهتر و سریعتر بیماران در محلی جدا از ساختمان اصلی بیمارستان قرار می گیرند. اورژانس ها می توانند همچنین بسته به نیاز و امکانات در داخل یک درمانگاه هم ساخته شوند. از مهم ترین قسمت های اورژانس اتاق احیا به همراه تمام امکانات لازم آن است. حدود ۴ دهه از تعریف طب اورژانس به عنوان یکی از تخصص های پزشکی می گذرد و امروزه به عنوان یکی از رشته های شاخص و تعریف شده در برنامه های دستیاری پزشکی ارائه می شود.
معمولاً اورژانس ها شامل تریاژ ( به فرانسوی: Triage ) ، اتاق غربالگری، بخش تحت نظر و بخش اصلی اورژانس هستند. بسته به شرایط و امکانات اورژانس ها می توانند شامل بخش مراقبت های ویژه و اتاق های عمل سرپایی و عمومی هم باشند.
خدمات درمانی قابل ارائه در اورژانس ها اعم از آموزشی یا غیر آموزشی ( درمانی ) با توجه به رسالت و جایگاه بیمارستان در شبکهٔ درمانی کشور، برنامهٔ درمانی بیمارستان، بخش های پشتیبان اورژانس و غیره متفاوت خواهد بود؛ در این راستا اورژانس پیش بینی شده برای تمام بیمارستان ها، بر اساس نوع، سطح و حجم خدماتی که ارائه می دهند، به سه گروه زیر تقسیم می شوند:
• اورژانس های عمومی
• اورژانس های تروما
• اورژانس های تک تخصصی
درجه بندی با فضای درمانی شامل موارد زیر می باشد:
• بخش اعمال جراحی عمومی
• بخش جراحی محدود
• بخش کاتتریزاسیون قلب
• بخش جراحی قلب باز
• بخش زایمان
• بخش مراقبت های ویژه
• بخش مراقبت های ویژه قلب
• بخش مراقبت های ویژه کودکان
• بخش مراقبت های ویژه نوزادان و بخش مراقبت های متوسط نوزادان
• بخش مراقبت های متوسط و بخش مراقبت های متوسط قلب
• بخش دیالیز
• انواع بخش های بستری
• سایر بیمارستان ها و مراکز درمانی
به طور کلی فضاهای داخلی بخش اورژانس به چهار حوزه اصلی تقسیم بندی می شود:
• حوزه مشترک
• حوزه فوریت
• حوزه سرپایی
• حوزه تحت نظر
به بیان دیگر حوزه بندی فضاهای درمانی به منظور تفکیک نوع و سطح خدمات قابل ارائه در اورژانس می باشد که به دنبال آن افزایش کیفیت خدمات رسانی به بیماران را سبب می شود.