بختیار وهاب زاده ( زاده ۱۶ اوت سال ۱۹۲۵ در شکی – متوفی ۱۳ فوریه ۲۰۰۹ در باکو ) شاعر و نویسنده آذربایجانی بوده است.
وی در ۹ سالگی با پدر و مادرش به باکو مهاجرت کرد. پس از تحصیلات متوسطه، وارد دانشگاه باکو شد و در رشته زبان شناسی و ادبیات ادامه تحصیل داد. پایان نامه اش را در سال ۱۹۶۴ نوشت که موضوع آن تحلیلی دربارهٔ آثار یکی از شاعران برجسته آذربایجان به نام «صمد وورغون» بود. بختیار وهاب زاده مدتی در دانشگاه های آذربایجان به تدریس ادبیات پرداخت. او یکی از پرکارترین شاعران معاصر آذربایجان است که در زمینه های ترجمه، نمایش نامه، منظومه و تحقیق و نقد و بررسی و مقالات متفاوت ادبی و علمی نیز آثار فراوانی را پدیدآورده است. بسیاری از شعرهای وهاب زاده را آهنگسازان و خوانندگان معروف آذربایجان به صورت تصنیف و انواع دیگر موسیقی و آواز جاودانه ساخته اند. در سال ۱۹۶۷ گزیده ای از آثارش با قطع جیبی در باکو چاپ و منتشر شده و در سال ۱۹۷۵ مجموعه ای دو جلدی از اشعارش را به چاپ سپرده است. اغلب اشعار بختیار در اوزان هجایی است. شعرهای سپید او نیز بخش قابل توجهی از آثار وی را شامل می شوند. وهاب زاده قالب های عروضی را نیز تجربه کرده است و در این اوزان، آثار برجسته ای دارد. منظومه «موغام» که همان «مقام» است او را به شهرت رساند.
... [مشاهده متن کامل]
شاعر در این منظومه از چهار دستگاه اصلی موسیقی مقامی، راست، شور سه گاه و چهارگاه سخن به میان آورده و امتیازات آن ها را با زبانی سرشار از حس و شاعرانگی بیان کرده است.
دربارهٔ «مقام» می گوید:
مرا در مایه سه گاه زابل دفن کنید شاید روزی «مقام» از خواب بیدارم کند. بختیار بر این باور است که «صور اسرافیل» در دستگاه های موغام نواخته خواهد شد و این دستگاه بدون تردید مقام زابل خواهد بود.
اشعار بختیار وهاب زاده عمیق و دارای مضامین نو و شکل های بدیع به لحاظ فرم و محتوی است. نگاه شاعر به زندگی، نگاهی سرشار از امید و آرزوست، تاریکی ها و ناهنجاری های زندگی انسان ها را با زبانی تأثیرگذار و شیرین بیان می کند و هدفی جز آگاه کردن جامعه ای که در غبار و تاریکی تکنولوژی و تمدن دروغین گم شده است، ندارد.
بختیار وهاب زاده شعرهایش را در محدوده نوع خاصی از شعر قرار نمی دهد. او اگر شعر عاشقانه می سراید، به دنبال رویدادهایی که در کشورش می بیند از حماسه ها و جان فشانی ها نیز سخن به زبان می آورد. برای اندیشه و احساس انسان ها احترام ویژه ای قائل است. آزاداندیشان را با دیده تحسین می نگرد و خود نیز همواره در اشعارش، آزادی را ستایش می کند و به نوع دوستی و عشق به مردم اهمیت فراوانی می دهد.
وی در ۹ سالگی با پدر و مادرش به باکو مهاجرت کرد. پس از تحصیلات متوسطه، وارد دانشگاه باکو شد و در رشته زبان شناسی و ادبیات ادامه تحصیل داد. پایان نامه اش را در سال ۱۹۶۴ نوشت که موضوع آن تحلیلی دربارهٔ آثار یکی از شاعران برجسته آذربایجان به نام «صمد وورغون» بود. بختیار وهاب زاده مدتی در دانشگاه های آذربایجان به تدریس ادبیات پرداخت. او یکی از پرکارترین شاعران معاصر آذربایجان است که در زمینه های ترجمه، نمایش نامه، منظومه و تحقیق و نقد و بررسی و مقالات متفاوت ادبی و علمی نیز آثار فراوانی را پدیدآورده است. بسیاری از شعرهای وهاب زاده را آهنگسازان و خوانندگان معروف آذربایجان به صورت تصنیف و انواع دیگر موسیقی و آواز جاودانه ساخته اند. در سال ۱۹۶۷ گزیده ای از آثارش با قطع جیبی در باکو چاپ و منتشر شده و در سال ۱۹۷۵ مجموعه ای دو جلدی از اشعارش را به چاپ سپرده است. اغلب اشعار بختیار در اوزان هجایی است. شعرهای سپید او نیز بخش قابل توجهی از آثار وی را شامل می شوند. وهاب زاده قالب های عروضی را نیز تجربه کرده است و در این اوزان، آثار برجسته ای دارد. منظومه «موغام» که همان «مقام» است او را به شهرت رساند.
... [مشاهده متن کامل]
شاعر در این منظومه از چهار دستگاه اصلی موسیقی مقامی، راست، شور سه گاه و چهارگاه سخن به میان آورده و امتیازات آن ها را با زبانی سرشار از حس و شاعرانگی بیان کرده است.
دربارهٔ «مقام» می گوید:
مرا در مایه سه گاه زابل دفن کنید شاید روزی «مقام» از خواب بیدارم کند. بختیار بر این باور است که «صور اسرافیل» در دستگاه های موغام نواخته خواهد شد و این دستگاه بدون تردید مقام زابل خواهد بود.
اشعار بختیار وهاب زاده عمیق و دارای مضامین نو و شکل های بدیع به لحاظ فرم و محتوی است. نگاه شاعر به زندگی، نگاهی سرشار از امید و آرزوست، تاریکی ها و ناهنجاری های زندگی انسان ها را با زبانی تأثیرگذار و شیرین بیان می کند و هدفی جز آگاه کردن جامعه ای که در غبار و تاریکی تکنولوژی و تمدن دروغین گم شده است، ندارد.
بختیار وهاب زاده شعرهایش را در محدوده نوع خاصی از شعر قرار نمی دهد. او اگر شعر عاشقانه می سراید، به دنبال رویدادهایی که در کشورش می بیند از حماسه ها و جان فشانی ها نیز سخن به زبان می آورد. برای اندیشه و احساس انسان ها احترام ویژه ای قائل است. آزاداندیشان را با دیده تحسین می نگرد و خود نیز همواره در اشعارش، آزادی را ستایش می کند و به نوع دوستی و عشق به مردم اهمیت فراوانی می دهد.
