بختج. [ ب ُ ت َ ] ( معرب ، اِ ) مأخوذ از پخته فارسی ، دوشابی که چندان جوشانیده شود تا به قوام آمده باشد. ج ، بَخاتِج. ( ناظم الاطباء ). معرب پخته و آن دوشابی را گویند که چندان بجوشانند که به قوام آید. ج ، بخاتج. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ). اصل آن به فارسی میبخته است به معنی عصیر مطبوخ. ( از تاج العروس ). و رجوع به می پخته و پخته شود.
فرهنگ فارسی
ماخوذ از پخته فارسی دو شابی که چندان جوشانیده شود تا به قوام آمده باشد .
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] بختج به معنای آب انگور پخته شده است. ۱. ↑ مجمع البحرین،ج۱، ص۱۵۸-۱۵۹،واژه ی «بختج». فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام،ج ۲، ص۷۱ . ...
