بحرانی ماجد بن هاشم

[ویکی نور] «ابوعلی حسینی، فرزند سید هاشم بحرینی، معروف به سید ماجد»، یکی از علمای بزرگ اوایل قرن یازدهم هجری است. وی، فقیهی محقق و دانشمندی فصیح و خوش بیان و شاعری ادیب بود و بیشتر سنوات عمرش در شیراز گذشت و سرانجام به کناره شاه چراغ مدفون شد.
سید، از معاصرین شیخ بهایی بود و از او استفاده نموده و اجازه روایت داشت. سید علی خان مدنی، در سلافه می نویسد: سید ماجد، بزرگ تر و عالی مقام تر از آن است که نیازمند به توصیف باشد. دریاها از توصیف و تمجید او شرمنده اند. سید، دانشمند پاک طینتی است که همیشه آرامش و وقار را توأم با علم و ادب دارا بود.
صاحب روضات می نویسد: این بزرگوار، سیدی محقق و مدقق و سراینده ای ادیب بود. در تألیف سلیقه ای ارزنده و بی مانند، مخصوص به خود داشت؛ گفتار عالمانه خود را در کمال فصاحت و بلاغت و بادقت نظر ایراد می نمود. او، به هنگام خطبه سرایی در آغاز نماز جمعه بر اثر شیوایی و فصاحتی که داشت، برای شنیدن آن گوش ها از هم سبقت می گرفتند و مجذوب او می شدند.
سید، از اساتید ملا محسن فیض کاشانی بود و مرحوم فیض در آغاز کتاب وافی به ذکر استاد و اوصاف وی اشاره نموده است.
سلاسل حدید، رساله یوسفیه، وجیزه بدیعیه، حاشیه شرایع، حاشیه اثنی عشریه، حواشی او بر معالم و تهذیب شیخ و رساله در مقدمه واجب.