بَحْرانی، احمد بن محمد (کاظمین ـ ۱۱۰۲/۱۱۰۰ق)
فقیه و شاعر امامی، از اهالی بحرین. درس هایش را در اصفهان به پایان برد. پدرش، مجلسی اول و میر محمد مؤمن استرآبادی مشایخ اجازۀ او بودند. نزد محمدباقر سبزواری، صاحب الذخیره، نیز درس خواند. شیخ سلیمان بن عبدالله ماحوزی و ابوالحسن شریف فتونی از شاگردان او بودند. در بحرین، افزون بر تدریس، مرجع تقلید مردم آن جا نیز بود. چندین کتاب و رساله در کلام، فقه و منطق تألیف کرد. ریاض الدلایل و حیاض المسائل، در فقه و المشکاة المضیئه فی المنطق از آثار اوست. در کاظمین و در ایام زیارت با برادرانش یوسف و حسین به بیماری طاعون درگذشت.
فقیه و شاعر امامی، از اهالی بحرین. درس هایش را در اصفهان به پایان برد. پدرش، مجلسی اول و میر محمد مؤمن استرآبادی مشایخ اجازۀ او بودند. نزد محمدباقر سبزواری، صاحب الذخیره، نیز درس خواند. شیخ سلیمان بن عبدالله ماحوزی و ابوالحسن شریف فتونی از شاگردان او بودند. در بحرین، افزون بر تدریس، مرجع تقلید مردم آن جا نیز بود. چندین کتاب و رساله در کلام، فقه و منطق تألیف کرد. ریاض الدلایل و حیاض المسائل، در فقه و المشکاة المضیئه فی المنطق از آثار اوست. در کاظمین و در ایام زیارت با برادرانش یوسف و حسین به بیماری طاعون درگذشت.