بحران موشکی کوبا که همچنین با عناوین بحران اکتبر ۱۹۶۲، بحران کارائیب یا هراس موشکی شناخته می شود یک تقابل ۱۳ روزه میان ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی بود که در پی استقرار موشک های بالستیک میان برد شوروی در خاک کوبا آغاز شد. از این بحران اغلب به عنوان واقعه ای یاد می شود که به طور بالقوه ای می توانست جنگ سرد را به یک جنگ هسته ای تمام عیار تبدیل کند.
... [مشاهده متن کامل]
در اوت ۱۹۶۲، اتحاد شوروی در کوبا اقدام به ساختن سکوهای پرتاب موشک های میان برد کرد. پس از شکست عملیات آمریکایی خلیج خوک ها، شوروی موشک هایی را به بهانهٔ محافظت از کوبا در برابر حمله ایالات متحده آمریکا در کوبا مستقر کرد. از نظر شوروی این کار به اندازه ی قرار گرفتن کلاهک های هسته ای توسط آمریکا در بریتانیا، ایتالیا، یونان و مهم تر از همه ترکیه توجیه پذیر بود.
در ماه اکتبر همان سال هواپیماهای لاکهید یو - ۲ آمریکا از سکوهای پرتاب موشک های در حال ساخت عکس گرفتند. این سکوها قادر به پرتاب کردن موشک هایی با برد ۱۶۰۰ کیلومتر بودند. جان کندی رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، به محض آگاهی از حضور موشک های روسی، در پیام خود در شب ۲۲ اکتبر ۱۹۶۲ آماده باش نیروهای آمریکایی را اعلام و حرکت کلیه کشتی های شوروی به مقصد کوبا را ممنوع اعلام کرد. وی همچنین از نیکیتا خروشچف رهبر اتحاد شوروی خواست موشک ها را تحت نظارت سازمان ملل از کوبا خارج کند.
پس از چند روز مذاکرات نفس گیر، توافقی بین کندی و خروشچف حاصل شد. علناً، شوروی ها سلاح های تهاجمی خود در کوبا را نابود کرده و تحت تأیید سازمان ملل متحد به اتحاد شوروی منتقل می کردند، و در عوض آمریکا علناً اعلام و موافقت می کرد دیگر به کوبا حمله نکند. در خفا، ایالات متحده موافقت کرد همه پی جی ام - ۱۹آ ژوپیتر های خود را که در ترکیه علیه اتحاد شوروی نصب شده بودند نابود کند. بر سر این که ایتالیا در توافق گنجانده شده بوده یا نه بحث وجود داشته است. با این که شوروی موشک های خود را نابود کرد، برخی بمب افکن های شوروی در کوبا ماندند، و آمریکا تا ۲۰ نوامبر آن سال قرنطینه نیروی دریایی را نگه داشت. در ۲۸ اکتبر بحران موشکی کوبا که جهان را تا آستانهٔ جنگ هسته ای پیش برد، پایان یافت و در مقابل، ایالات متحده نیز موشک های اتمی خود را از ترکیه خارج کرد.
... [مشاهده متن کامل]
در اوت ۱۹۶۲، اتحاد شوروی در کوبا اقدام به ساختن سکوهای پرتاب موشک های میان برد کرد. پس از شکست عملیات آمریکایی خلیج خوک ها، شوروی موشک هایی را به بهانهٔ محافظت از کوبا در برابر حمله ایالات متحده آمریکا در کوبا مستقر کرد. از نظر شوروی این کار به اندازه ی قرار گرفتن کلاهک های هسته ای توسط آمریکا در بریتانیا، ایتالیا، یونان و مهم تر از همه ترکیه توجیه پذیر بود.
در ماه اکتبر همان سال هواپیماهای لاکهید یو - ۲ آمریکا از سکوهای پرتاب موشک های در حال ساخت عکس گرفتند. این سکوها قادر به پرتاب کردن موشک هایی با برد ۱۶۰۰ کیلومتر بودند. جان کندی رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، به محض آگاهی از حضور موشک های روسی، در پیام خود در شب ۲۲ اکتبر ۱۹۶۲ آماده باش نیروهای آمریکایی را اعلام و حرکت کلیه کشتی های شوروی به مقصد کوبا را ممنوع اعلام کرد. وی همچنین از نیکیتا خروشچف رهبر اتحاد شوروی خواست موشک ها را تحت نظارت سازمان ملل از کوبا خارج کند.
پس از چند روز مذاکرات نفس گیر، توافقی بین کندی و خروشچف حاصل شد. علناً، شوروی ها سلاح های تهاجمی خود در کوبا را نابود کرده و تحت تأیید سازمان ملل متحد به اتحاد شوروی منتقل می کردند، و در عوض آمریکا علناً اعلام و موافقت می کرد دیگر به کوبا حمله نکند. در خفا، ایالات متحده موافقت کرد همه پی جی ام - ۱۹آ ژوپیتر های خود را که در ترکیه علیه اتحاد شوروی نصب شده بودند نابود کند. بر سر این که ایتالیا در توافق گنجانده شده بوده یا نه بحث وجود داشته است. با این که شوروی موشک های خود را نابود کرد، برخی بمب افکن های شوروی در کوبا ماندند، و آمریکا تا ۲۰ نوامبر آن سال قرنطینه نیروی دریایی را نگه داشت. در ۲۸ اکتبر بحران موشکی کوبا که جهان را تا آستانهٔ جنگ هسته ای پیش برد، پایان یافت و در مقابل، ایالات متحده نیز موشک های اتمی خود را از ترکیه خارج کرد.
