بحران بدهی آمریکای لاتین. بحران بدهی آمریکای لاتین ( اسپانیایی: Crisis de la deuda latinoamericana ) بحران مالی بود که در اوایل دهه ۱۹۸۰ ( و برای بعضی از کشورها از دهه ۱۹۷۰ شروع شد ) ، و به خاطر آنکه کشورهای آمریکای لاتین به نقطه ای رسیدند که بدهی های خارجی شان بیش از درآمدشان بود و قادر به باز پرداخت وامهایشان نبودند. این دهه برای آنها به عنوان «دهه از دست رفته» شناخته می شد.
در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین، به ویژه برزیل، آرژانتین و مکزیک، از وام های بین المللی برای صنعتی سازی، به ویژه برنامه های زیرساخت، پول زیادی را به دست آوردند. این کشورها در آن زمان رشد اقتصادی داشتند، بنابراین طلبکاران خوشحال بودند که وام بدهند. در ابتدا، کشورهای در حال توسعه از طریق راه های عمومی مانند بانک جهانی وام به دست آوردند. پس از سال ۱۹۷۳، بانک های خصوصی منابع مالی زیادی را از کشورهای غنی از نفت به دست آوردند که اعتقاد داشتند که بدهی های دولتی یک سرمایه گذاری مطمئن هستند. [ ۱] مکزیک در برابر درآمدهای نفتی آینده اش وامی به ارزش دلار آمریکا گرفت ولی با کاهش قیمت نفت اقتصاد مکزیک نیز فرو ریخت. بین سال های ۱۹۷۵ و ۱۹۸۲، بدهی های آمریکای لاتین به بانک های تجاری به میزان سالیانه ۲۰٫۴ درصد افزایش یافت. این وام های بلند مدت باعث شد که آمریکای لاتین چهار برابر بدهی های خارجی خود را از ۷۵ میلیارد دلار در سال ۱۹۷۵ به بیش از ۳۱۵ میلیارد دلار در سال ۱۹۸۳ یا ۵۰ درصد از تولید ناخالص داخلی کشورهای منطقه بعنوان بهره و بازپرداخت وام اصلی بپردازد. [ ۲]
زمانی که اقتصاد جهانی در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ دچار بحران اقتصادی شد و اقتصاد نفت بسرعت افزایش یافت، کشورهای منطقه با شکست روبرو شدند. کشورهای در حال توسعه خود را در بحران ناامید کننده نقدینگی یافتند. کشورهای صادر کننده نفت خام، پس از افزایش قیمت نفت در سالهای ۱۹۷۳–۱۹۸۰، پول نقد خود را در بانک های بین المللی سرمایه گذاری کردند که بخش عمده ای از سرمایه خود را به عنوان وام به دولت های آمریکای لاتین داده بودند. افزایش شدید قیمت نفت باعث شد که بسیاری از کشورها وام های بیشتری را جستجو کنند و حتی بعضی از کشورهای تولیدکننده نفت بدهی های قابل توجهی را برای توسعه اقتصادی در نظر گرفتند و امیدوار بودند که قیمت های بالا همچنان ادامه یابد و آنها بتوانند بدهی هایشان را بپردازند. [ ۳] [ ۴] [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین، به ویژه برزیل، آرژانتین و مکزیک، از وام های بین المللی برای صنعتی سازی، به ویژه برنامه های زیرساخت، پول زیادی را به دست آوردند. این کشورها در آن زمان رشد اقتصادی داشتند، بنابراین طلبکاران خوشحال بودند که وام بدهند. در ابتدا، کشورهای در حال توسعه از طریق راه های عمومی مانند بانک جهانی وام به دست آوردند. پس از سال ۱۹۷۳، بانک های خصوصی منابع مالی زیادی را از کشورهای غنی از نفت به دست آوردند که اعتقاد داشتند که بدهی های دولتی یک سرمایه گذاری مطمئن هستند. [ ۱] مکزیک در برابر درآمدهای نفتی آینده اش وامی به ارزش دلار آمریکا گرفت ولی با کاهش قیمت نفت اقتصاد مکزیک نیز فرو ریخت. بین سال های ۱۹۷۵ و ۱۹۸۲، بدهی های آمریکای لاتین به بانک های تجاری به میزان سالیانه ۲۰٫۴ درصد افزایش یافت. این وام های بلند مدت باعث شد که آمریکای لاتین چهار برابر بدهی های خارجی خود را از ۷۵ میلیارد دلار در سال ۱۹۷۵ به بیش از ۳۱۵ میلیارد دلار در سال ۱۹۸۳ یا ۵۰ درصد از تولید ناخالص داخلی کشورهای منطقه بعنوان بهره و بازپرداخت وام اصلی بپردازد. [ ۲]
زمانی که اقتصاد جهانی در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ دچار بحران اقتصادی شد و اقتصاد نفت بسرعت افزایش یافت، کشورهای منطقه با شکست روبرو شدند. کشورهای در حال توسعه خود را در بحران ناامید کننده نقدینگی یافتند. کشورهای صادر کننده نفت خام، پس از افزایش قیمت نفت در سالهای ۱۹۷۳–۱۹۸۰، پول نقد خود را در بانک های بین المللی سرمایه گذاری کردند که بخش عمده ای از سرمایه خود را به عنوان وام به دولت های آمریکای لاتین داده بودند. افزایش شدید قیمت نفت باعث شد که بسیاری از کشورها وام های بیشتری را جستجو کنند و حتی بعضی از کشورهای تولیدکننده نفت بدهی های قابل توجهی را برای توسعه اقتصادی در نظر گرفتند و امیدوار بودند که قیمت های بالا همچنان ادامه یابد و آنها بتوانند بدهی هایشان را بپردازند. [ ۳] [ ۴] [ ۵]
wiki: بحران بدهی آمریکای لاتین