بحران اکتبر به زنجیره ای از رویدادهایی اشاره دارد که در اکتبر ۱۹۷۰ آغاز شدند؛ زمانی که اعضای «جبههٔ آزادی کبک»، وزیر کار استانی «پیر لاپورت» و دیپلمات بریتانیایی «جیمز کراس» را از اقامتگاهشان در مونترال ربودند. این رویدادها باعث شدند که نخست وزیر پیر ترودو برای نخستین بار در تاریخ کانادا در زمان صلح به «قانون اقدامات جنگی» استناد کند.
... [مشاهده متن کامل]
نخست وزیر کبک، روبرت بوراسا، و شهردار مونترال، ژان دراپو، از استناد ترودو به قانون اقدامات جنگی حمایت کردند که آزادی های مدنی را محدود می کرد و به پلیس اختیارات گسترده ای می بخشید و به آنان اجازه می داد ۴۹۷ نفر را دستگیر و بازداشت کنند. دولت کبک برای حمایت از مقامات مدنی درخواست کمک نظامی کرد و نیروهای کانادایی در سراسر کبک مستقر شدند.
اگرچه مذاکرات منجر به آزادی کراس شدند ولی لاپورت توسط آدم ربایان کشته شد. این بحران در ۲۸ دسامبر پایان یافت. نظرسنجی های وقت در کبک و سراسر کانادا، پشتیبانی گسترده ای از به کار گرفتنِ قانون اقدامات جنگی را نشان دادند. نتایج نظرسنجی ها توسط سیاستمداران برجسته ای مانند رنه لوسک و تامی داگلاس مورد انتقاد قرار گرفتند.
پس از بحران، جنبش هایی که برای آرای انتخاباتی به عنوان ابزاری برای دستیابی به خودمختاری و استقلال فشار می آوردند، قوی تر شدند. در آن زمان، حمایت از حزب سیاسیِ حاکمیتیِ معروف به حزب کبکوآ که در سال ۱۹۷۶ دولت استانی را تشکیل داده بود نیز افزایش یافت.
از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۰، گروه حزب جدایی خواه کبک، بیش از ۲۰۰ بمب را در جاهای گوناگون منفجر کرده بود. در حالی که صندوق های پستی، به ویژه در شهر ثروتمند و عمدتاً انگلیسی زبانِ وست مونت، اهداف معمولیِ بمب گذاری بودند، بزرگ ترین بمب گذاری در بورس اوراق بهادار مونترال در ۱۳ فوریه ۱۹۶۹ رخ داد که باعث خسارات گسترده و مجروح شدن ۲۷ نفر شد. سایر اهداف شامل تالار شهر مونترال، پلیس سواره سلطنتی کانادا، فروشگاه بزرگ شرکت تی ایتون، دفاتر استخدام نیروهای مسلح، خطوط راه آهن، مجسمگان، و تأسیسات ارتش بودند. اعضای حزب جدایی خواه، در اقدامی راهبردی، چندین تُن دینامیت را از سایت های نظامی و صنعتی به سرقت بردند. آنها همچنین تهدید به حملات بیشتر می کردند.
در ۲۴ ژوئیه ۱۹۶۷، آرمان جدایی خواهانه از حمایت دوگل، رئیس جمهور فرانسه برخوردار شد. لستر پیرسون، نخست وزیر وقت کانادا، دوگل را سرزنش کرد. پیرسون در بیانیه ای که به سفارت فرانسه تحویل داده شد، اعلام کرد: «مردم کانادا آزاد هستند. هر استان در کانادا آزاد است. کانادایی ها نیازی به آزادشدن ندارند. در واقع هزاران کانادایی در دو جنگ جهانی در آزادی فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی جان خود را از دست دادند. »
... [مشاهده متن کامل]
نخست وزیر کبک، روبرت بوراسا، و شهردار مونترال، ژان دراپو، از استناد ترودو به قانون اقدامات جنگی حمایت کردند که آزادی های مدنی را محدود می کرد و به پلیس اختیارات گسترده ای می بخشید و به آنان اجازه می داد ۴۹۷ نفر را دستگیر و بازداشت کنند. دولت کبک برای حمایت از مقامات مدنی درخواست کمک نظامی کرد و نیروهای کانادایی در سراسر کبک مستقر شدند.
اگرچه مذاکرات منجر به آزادی کراس شدند ولی لاپورت توسط آدم ربایان کشته شد. این بحران در ۲۸ دسامبر پایان یافت. نظرسنجی های وقت در کبک و سراسر کانادا، پشتیبانی گسترده ای از به کار گرفتنِ قانون اقدامات جنگی را نشان دادند. نتایج نظرسنجی ها توسط سیاستمداران برجسته ای مانند رنه لوسک و تامی داگلاس مورد انتقاد قرار گرفتند.
پس از بحران، جنبش هایی که برای آرای انتخاباتی به عنوان ابزاری برای دستیابی به خودمختاری و استقلال فشار می آوردند، قوی تر شدند. در آن زمان، حمایت از حزب سیاسیِ حاکمیتیِ معروف به حزب کبکوآ که در سال ۱۹۷۶ دولت استانی را تشکیل داده بود نیز افزایش یافت.
از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۰، گروه حزب جدایی خواه کبک، بیش از ۲۰۰ بمب را در جاهای گوناگون منفجر کرده بود. در حالی که صندوق های پستی، به ویژه در شهر ثروتمند و عمدتاً انگلیسی زبانِ وست مونت، اهداف معمولیِ بمب گذاری بودند، بزرگ ترین بمب گذاری در بورس اوراق بهادار مونترال در ۱۳ فوریه ۱۹۶۹ رخ داد که باعث خسارات گسترده و مجروح شدن ۲۷ نفر شد. سایر اهداف شامل تالار شهر مونترال، پلیس سواره سلطنتی کانادا، فروشگاه بزرگ شرکت تی ایتون، دفاتر استخدام نیروهای مسلح، خطوط راه آهن، مجسمگان، و تأسیسات ارتش بودند. اعضای حزب جدایی خواه، در اقدامی راهبردی، چندین تُن دینامیت را از سایت های نظامی و صنعتی به سرقت بردند. آنها همچنین تهدید به حملات بیشتر می کردند.
در ۲۴ ژوئیه ۱۹۶۷، آرمان جدایی خواهانه از حمایت دوگل، رئیس جمهور فرانسه برخوردار شد. لستر پیرسون، نخست وزیر وقت کانادا، دوگل را سرزنش کرد. پیرسون در بیانیه ای که به سفارت فرانسه تحویل داده شد، اعلام کرد: «مردم کانادا آزاد هستند. هر استان در کانادا آزاد است. کانادایی ها نیازی به آزادشدن ندارند. در واقع هزاران کانادایی در دو جنگ جهانی در آزادی فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی جان خود را از دست دادند. »
