- بجان زدن ؛ تا پای جان زدن. سخت دفاع کردن و کوشیدن.
- بجان سوختن ؛ از ته دل سوختن. سخت سوختن :
مگر باور نمیداری ز حق آن
که می سوزی بجان از بهر یک نان.
پوریای ولی.
|| از روی میل و رغبت. ( ناظم الاطباء ). || بجان ِ در مقام مضاف به کلمه دیگر، معنی قسم بجان ِ و سوگند بجان ِ میدهد : بجان تو ای خسرو کامران
کجا بردم این خود بدل در گمان.
فردوسی.
بجان زریر آن نبرده سواربجان گرانمایه اسفندیار.
فردوسی.
و رجوع به جان شود.بجان. [ ب َج ْ جا ] ( اِخ ) محلی بین فارس و اصفهان و تلفظ جیم در زبان فارسیان بین جیم وشین بوده است. ( از معجم البلدان ). موضعی است میان فارس و اصفهان و عجم بشان میگویند. ( مرآت البلدان ).