بِتهووِن، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)(Beethoven, Ludwig van)
بِتهووِن، لودویگ وان
بِتهووِن، لودویگ وان
آهنگ ساز آلمانی و نوازندۀ پیانو . استادی و توانایی اش در بیان موسیقی در همه فرم ها، او را به چهرۀ پرنفوذ حاکم بر موسیقی قرن ۱۹ بدل کرد. آثار او عبارت اند از اپرای فیدلیو (۱۸۰۵، بازنگری در ۱۸۰۶ و ۱۸۱۴)، پنج کنسرتوی پیانو و یک کنسرتو ویولن، ۳۲ سونات پیانو، ازجمله سونات های توفان، مهتاب (۱۸۰۱) وآپاسیونات (۱۸۰۴ـ۱۸۰۵)، هفده کوارتت زهی، مس در رِ (میسا سولِمنیس، ۱۸۱۹ـ۱۸۲۲)، و نُه سمفونی. معمولاً قطعه های پیانویی اش را خود اجرا می کرد و آثار ارکستری اش را تا ۱۸۰۱ که ناشنوایی او را از این کار بازداشت نیز خود رهبری می کرد؛ با این حال به آهنگ سازی ادامه داد. بتهوون در بُن به دنیا آمد، پدر و پدربزرگش نوازندگانی در خدمت برگزینندۀ کُلن در بن بودند، و خودش نیز پیش از ۱۲ سالگی به مقام نوازندۀ ارگ دربار الکتور کلن رسید؛ بعدها از هایدن و شاید موتسارت تعلیم گرفت ، که نفوذشان بر آثار اولیۀ او مشخص است . فعالیت حرفه ای بتهوون پلِ گذر از کلاسی سیسم به رُمانتیسم محسوب می شد. از مشکلاتی که موسیقی اش برای شنوندگان و اجراکنندگان به یک اندازه ایجاد می کرد (بخشی از موومان آهستۀ سمفونی کُرال به ناچار در نخستین اجرای آن حذف شد)، خبر داشت ، اما بااین که شنوندگان معاصرش موسیقی بلندپروازانۀ اواخر کار او را دشوار می یافتند، شهرت بتهوون در اروپا کاملاً تثبیت شده بود. معروف ترین سمفونی های او عبارت اند از سمفونی سوم (اِروئیکا، ۱۸۰۳)، سمفونی پنجم (۱۸۰۷ـ۱۸۰۸)، سمفونی ششم (پاستورال، ۱۸۰۸)، و سمفونی نهم (کُرال، ۱۸۱۷ـ۱۸۲۴)، که شامل فرازی از شعر «چکامۀ شادی» اثر شیلر است که در حکم سرود ملّی اروپا برگزیده شد. با نوازندگی و تدریس گذران می کرد، و بعدها درآمد او با چاپ و نشر آثارش نیز افزایش یافت . مجموعه ای شامل شش کوارتت زهی ، اپوس ۱۸ (۱۷۹۸ـ۱۸۰۰)، با وجود فرم کلاسیکش محتوایی به شدت عاطفی داشت : موومان آهستۀ کوارتت اول به گفتۀ بتهوون تصویرگر صحنۀ گورستان دررومئو و ژولیت است . سمفونی اول (۱۸۰۰) ، در متن آثار اخیر هایدن و موتسارت به راحتی قابل فهم بود. ناشنوایی اش که از حدود ۱۷۹۵ آغاز شده بود، شدّت یافت و یأس و نومیدی او در ۱۸۰۲ به نوشتن «وصیت نامۀ هایلیگِن اشتات» و تمایل آهنگ ساز به خودکشی منجر شد؛ واکنش موسیقایی بتهوون، پدیدآوردن اثر درخشان و آرام سمفونی دوم بود. سمفونی سوم خود، اروئیکا را به ناپلئون تقدیم کرد، اما وقتی ناپلئون خود را امپراتور خواند، بتهوون صفحه نخست سمفونی که نام بناپارت بر آن بود را پاره کرد و سمفونی رااروئیکا یا قهرمانی نامید . در ۱۸۱۸، سونات هامِر کلاویِر (پیانوی چکشی) آغازگرِ آفرینش پنج اثر بزرگ آخر او برای پیانو (چهار سونات و واریاسیون های دیابِلّی ) شد؛ این آثار، فنّ نوازندگی ساز را به مرزهای نوینی راندند و در عین حال عمق اندیشمندی را با قدرت بیانگری در قالب شیوه ای منحصربه فرد تلفیق کردند که هیچ آهنگ سازی به آن دست نیافته بود. در ۱۸۱۹ بتهوون دیگر به کلّی ناشنوا شده بود، و فقط به صورت نوشتاری می شد با او رابطه برقرار کرد . در ۱۸۲۶ به عفونتی لاعلاج مبتلا شد، و علّت مرگ او را در سال بعد، بیماری استسقا اعلام کردند.
بِتهووِن، لودویگ وان
بِتهووِن، لودویگ وان
آهنگ ساز آلمانی و نوازندۀ پیانو . استادی و توانایی اش در بیان موسیقی در همه فرم ها، او را به چهرۀ پرنفوذ حاکم بر موسیقی قرن ۱۹ بدل کرد. آثار او عبارت اند از اپرای فیدلیو (۱۸۰۵، بازنگری در ۱۸۰۶ و ۱۸۱۴)، پنج کنسرتوی پیانو و یک کنسرتو ویولن، ۳۲ سونات پیانو، ازجمله سونات های توفان، مهتاب (۱۸۰۱) وآپاسیونات (۱۸۰۴ـ۱۸۰۵)، هفده کوارتت زهی، مس در رِ (میسا سولِمنیس، ۱۸۱۹ـ۱۸۲۲)، و نُه سمفونی. معمولاً قطعه های پیانویی اش را خود اجرا می کرد و آثار ارکستری اش را تا ۱۸۰۱ که ناشنوایی او را از این کار بازداشت نیز خود رهبری می کرد؛ با این حال به آهنگ سازی ادامه داد. بتهوون در بُن به دنیا آمد، پدر و پدربزرگش نوازندگانی در خدمت برگزینندۀ کُلن در بن بودند، و خودش نیز پیش از ۱۲ سالگی به مقام نوازندۀ ارگ دربار الکتور کلن رسید؛ بعدها از هایدن و شاید موتسارت تعلیم گرفت ، که نفوذشان بر آثار اولیۀ او مشخص است . فعالیت حرفه ای بتهوون پلِ گذر از کلاسی سیسم به رُمانتیسم محسوب می شد. از مشکلاتی که موسیقی اش برای شنوندگان و اجراکنندگان به یک اندازه ایجاد می کرد (بخشی از موومان آهستۀ سمفونی کُرال به ناچار در نخستین اجرای آن حذف شد)، خبر داشت ، اما بااین که شنوندگان معاصرش موسیقی بلندپروازانۀ اواخر کار او را دشوار می یافتند، شهرت بتهوون در اروپا کاملاً تثبیت شده بود. معروف ترین سمفونی های او عبارت اند از سمفونی سوم (اِروئیکا، ۱۸۰۳)، سمفونی پنجم (۱۸۰۷ـ۱۸۰۸)، سمفونی ششم (پاستورال، ۱۸۰۸)، و سمفونی نهم (کُرال، ۱۸۱۷ـ۱۸۲۴)، که شامل فرازی از شعر «چکامۀ شادی» اثر شیلر است که در حکم سرود ملّی اروپا برگزیده شد. با نوازندگی و تدریس گذران می کرد، و بعدها درآمد او با چاپ و نشر آثارش نیز افزایش یافت . مجموعه ای شامل شش کوارتت زهی ، اپوس ۱۸ (۱۷۹۸ـ۱۸۰۰)، با وجود فرم کلاسیکش محتوایی به شدت عاطفی داشت : موومان آهستۀ کوارتت اول به گفتۀ بتهوون تصویرگر صحنۀ گورستان دررومئو و ژولیت است . سمفونی اول (۱۸۰۰) ، در متن آثار اخیر هایدن و موتسارت به راحتی قابل فهم بود. ناشنوایی اش که از حدود ۱۷۹۵ آغاز شده بود، شدّت یافت و یأس و نومیدی او در ۱۸۰۲ به نوشتن «وصیت نامۀ هایلیگِن اشتات» و تمایل آهنگ ساز به خودکشی منجر شد؛ واکنش موسیقایی بتهوون، پدیدآوردن اثر درخشان و آرام سمفونی دوم بود. سمفونی سوم خود، اروئیکا را به ناپلئون تقدیم کرد، اما وقتی ناپلئون خود را امپراتور خواند، بتهوون صفحه نخست سمفونی که نام بناپارت بر آن بود را پاره کرد و سمفونی رااروئیکا یا قهرمانی نامید . در ۱۸۱۸، سونات هامِر کلاویِر (پیانوی چکشی) آغازگرِ آفرینش پنج اثر بزرگ آخر او برای پیانو (چهار سونات و واریاسیون های دیابِلّی ) شد؛ این آثار، فنّ نوازندگی ساز را به مرزهای نوینی راندند و در عین حال عمق اندیشمندی را با قدرت بیانگری در قالب شیوه ای منحصربه فرد تلفیق کردند که هیچ آهنگ سازی به آن دست نیافته بود. در ۱۸۱۹ بتهوون دیگر به کلّی ناشنوا شده بود، و فقط به صورت نوشتاری می شد با او رابطه برقرار کرد . در ۱۸۲۶ به عفونتی لاعلاج مبتلا شد، و علّت مرگ او را در سال بعد، بیماری استسقا اعلام کردند.
wikijoo: بتهوون،_لودویگ_وان_(۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)