بتعاء

لغت نامه دهخدا

بتعاء. [ ب َ ] ( ع ص ) تأنیث ابتع. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به ابتع شود.

بتعاء. [ ب ُ ت َ ] ( ع اِ ) کلمه ای است که در تأکید آرند: جأت القبیلة کلها، جمعاء کتعاء بصعاء بتعاء. و رجوع به بُتَع و ابتع شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس