بتحیه

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
حیی (۱۸۴ بار)

«تحیّت» در لغت، از مادّه «حیات» و به معنای دعا برای حیات دیگری کردن است، خواه این دعا به صورت سَلامٌ عَلَیْک: «خداوند تو را به سلامت دارد» باشد، و یا حَیّاکَ اللّهُ: «خداوند تو را زنده بدارد» و یا مانند آن. ولی معمولاً از این کلمه هر نوع اظهار محبتی را که افراد به وسیله سخن، با یکدیگر می نمایند شامل می شود که روشن ترین مصداق آن، همان سلام کردن است. گرچه از پاره ای از روایات، همچنین تفاسیر، استفاده می شود که اظهار محبت های عملی نیز در مفهوم «تحیّت» داخل است. بنابراین «تَحِیَّت» در اصل از مادّه «حیات» گرفته شده، سپس به عنوان دعا برای سلامتی و حیات افراد استعمال شده است و به هر نوع خوشامد گویی و سلام و دعایی که در آغاز ملاقات گفته می شود، اطلاق می گردد. بعضی از مفسران گفته اند: «تحیّت» در سوره «ابراهیم» خوشامد و درودی است که خداوند به افراد باایمان می فرستد و آنان را با نعمت سلامت خویش قرین می دارد، سلامت از هر گونه ناراحتی و گزند و سلامت از هر گونه جنگ و نزاع (بنابراین «تحیّتهم» اضافه به مفعول شده و فاعلش خدا است). و بعضی گفته اند: منظور در اینجا تحیّتی است که مؤمنان به یکدیگر و یا فرشتگان به آنها می گویند.