بت پرستنده

لغت نامه دهخدا

بت پرستنده.[ ب ُ پ َ رَ ت َ دَ / دِ ] ( نف مرکب ) پرستنده بت. بت پرست. که بت پرستد. شمن. صنم پرست. وثنی :
وگرنه یکی بت پرستنده مرد
نه با گنج و لشکر نه با دار وبرد.
فردوسی.
شد آن بت پرستنده فرمان پذیر
فرستاد بت را به دانای پیر.
نظامی.
- بت ِ پرستنده ؛ بت خدمتگزار. پرستار خوبروی. خدمتگزار ماهروی :
بتان پرستنده با تاج زر
همه نامداران زرین کمر.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

پرستنده بت بت پرست

پیشنهاد کاربران

بپرس