( ببار آوردن ) ببار آوردن. [ ب ِ وَ دَ ] ( مص مرکب ) به ثمر رساندن. ببار رساندن. درختی را بارور ساختن : نگهبان بود شاه گنج وراببار آورد شاخ رنج ورا.فردوسی.سیاوش بدو گفت کای بختیاردرخت بزرگی تو آری ببار.فردوسی.تأثیر عدل او کند این ملک را چنان کز خار ظلم میوه عدل آورد ببار.سوزنی.|| به نتیجه رساندن.