مگردان بما بر دژم روزگار
چو آمد درخت بزرگی ببار.
فردوسی.
بسی برنیامد برین روزگارکه آزاده سرو اندر آمد ببار.
فردوسی.
آدم دیگرباره بر گاو شد و گندم بکشت و ببار آمد و بکوفت و پاک کرد. ( قصص الانبیاء ).دانه به انبازی شیطان مکار
تا ز یکی هفتصد آید ببار.
نظامی.
هر آنکو نماند از پسش یادگاردرخت وجودش نیامد ببار.
سعدی.
|| کنایه از به عرصه رسیدن. بوجود آمدن. پیدا شدن : نگهدار این کودک شیرخوار
کزین تخم مردی بیاید ببار.
فردوسی.
|| حاصل شدن. دست دادن : فراغ یار بیکبار بیخ صبر بکند
بهار وصل ندانم که کی ببار آید.
سعدی.
|| نتیجه دادن. منتج شدن. منتهی به ثمر شدن. به نتیجه رسیدن : وزان پس کند یاد بر شهریار
مگر تخم رنج من آید ببار.
فردوسی.
به بالینت آمد شب تیره بخت ببار آمد آن سبز شاخ درخت.
فردوسی.
بدو گفت خوی بد ای شهریارپراکندی و تخمت آمد ببار.
فردوسی.