باییف ژان ـ آنتوان دو. بائیف، ژان ـ آنتوان دو (۱۵۳۲ـ۱۵۸۹)(Baif, Jean-Antoine de)
یکی از هفت شاعر فرانسوی متعلّق به گروه مشهور پلئیادها و دانشمندترین آنان. در رشتۀ ادبیات یونان و روم باستان تحصیل کرد و در ۱۵۴۷ با پیِر دو رونسار به کولژ دو کوکِرِه در پاریس رفت تا زیر نظر ژان دورا تحصیل کند، و در همین جا با ژوآشم دو بله بر آن شدند تا با سرمشق گیری از پیشینیان و ایتالیایی ها شعر فرانسه را به کلّی دگرگون سازند. از این نظر، بائیف در تهیه دو مجموعه غزل های پترارکی و اشعار غنایی اپیکوری همکاری کرد که عبارت بودند از عشق های مِلین (۱۵۵۲) و عشق فرانْسین (۱۵۵۵). در ۱۵۶۷شجاع یا درازدست، برداشت شاد بائیف از نمایش نامۀ سرباز لاف زن، اثر پلاوتوس، در دربار به اجرا درآمد و انتشار یافت. بائیف، که فرزند نامشروع لازار دو بائیف انسان گرا و دیپلمات بود، از لطف دربار برخوردار شد و از شارل نهم و هانری سوم مقرّری دریافت می کرد. اثرش به نام آثار منظوم آشنایی عمیقش را با یونانی، لاتینی، لاتینی جدید، و الگوهای ایتالیایی نشان می دهد. از ترجمه های منظومش خواجه و آنتیگونه، به ترتیب از تِرِنس و سوفوکلس است. بائیف شاعری جامع الاطراف، نوآور، و آزمایش گر بود. از نوآوری هایش در وزن، اشعار پانزده هجایی اوست که در دفتر شعر بائیف منتشر شده است. نظریات وی در استعدادهای شعر فرانسه در وزن کمّی (۱۵۷۴) و ترانه های کوتاه موزون (۱۵۸۶) آشکار می شود. اصیل ترین اثرش نیز پانتومیم ها، درس ها و مثل ها (۱۵۷۶) محسوب می شود.
یکی از هفت شاعر فرانسوی متعلّق به گروه مشهور پلئیادها و دانشمندترین آنان. در رشتۀ ادبیات یونان و روم باستان تحصیل کرد و در ۱۵۴۷ با پیِر دو رونسار به کولژ دو کوکِرِه در پاریس رفت تا زیر نظر ژان دورا تحصیل کند، و در همین جا با ژوآشم دو بله بر آن شدند تا با سرمشق گیری از پیشینیان و ایتالیایی ها شعر فرانسه را به کلّی دگرگون سازند. از این نظر، بائیف در تهیه دو مجموعه غزل های پترارکی و اشعار غنایی اپیکوری همکاری کرد که عبارت بودند از عشق های مِلین (۱۵۵۲) و عشق فرانْسین (۱۵۵۵). در ۱۵۶۷شجاع یا درازدست، برداشت شاد بائیف از نمایش نامۀ سرباز لاف زن، اثر پلاوتوس، در دربار به اجرا درآمد و انتشار یافت. بائیف، که فرزند نامشروع لازار دو بائیف انسان گرا و دیپلمات بود، از لطف دربار برخوردار شد و از شارل نهم و هانری سوم مقرّری دریافت می کرد. اثرش به نام آثار منظوم آشنایی عمیقش را با یونانی، لاتینی، لاتینی جدید، و الگوهای ایتالیایی نشان می دهد. از ترجمه های منظومش خواجه و آنتیگونه، به ترتیب از تِرِنس و سوفوکلس است. بائیف شاعری جامع الاطراف، نوآور، و آزمایش گر بود. از نوآوری هایش در وزن، اشعار پانزده هجایی اوست که در دفتر شعر بائیف منتشر شده است. نظریات وی در استعدادهای شعر فرانسه در وزن کمّی (۱۵۷۴) و ترانه های کوتاه موزون (۱۵۸۶) آشکار می شود. اصیل ترین اثرش نیز پانتومیم ها، درس ها و مثل ها (۱۵۷۶) محسوب می شود.
wikijoo: باییف،_ژان_ـ_آنتوان_دو_(۱۵۳۲ـ۱۵۸۹)