بایوس میشاییل

دانشنامه آزاد فارسی

بایوس، میشائیل (۱۵۱۳ـ۱۵۸۹)(Baius, Michael)
(نام اصلی در فرانسه: میشل دو بِی) متکلم کاتولیک فلاندری. استاد مطالعات کتاب مقدس و رئیس دانشگاه لووَن (در بلژیک) بود، و با طرح ادعاهای بحث انگیز به شهرت رسید. او می گفت انسان از خود هیچ اختیاری ندارد و تباهی چنان در سرشت انسان نهفته است که نه با عمل صالح بلکه فقط با ایمان خالصانه و لطف خداوند می توان به رستگاری رسید. چون آرای او با عقاید مرسوم هم خوانی نداشت، دو بار به سبب عقاید کذب و بدعت آمیز محکوم شد. با این همه، عقایدش تأثیر فراوانی در آیین یانسن گذاشتند. بایوس در مِلون به دنیا آمد. در دانشگاه لوون الهیات خواند و در ۱۵۵۲ استاد و در ۱۵۷۵ رئیس همان دانشگاه شد. در ۱۵۶۳ نماینده ای در شورای ترانت بود. تألیفات وی دربارۀ اختیار، گناهکاری، و برائت، که ملهم از نوشته های اوگوستین هیپویی قدیس بود و در ۱۵۶۳ـ۱۵۶۴ انتشار یافت، در تضاد آشکار با عقایدی بود که در شورای ترانت به رسمیت شناخته شد. پاپ پیوس پنجم در نامه ای رسمی با عنوان همۀ دردها(۱۵۶۷) و پاپ گرگوریوس سیزدهم نیز در ۱۵۸۰ آرای بایوس را بدعت دانستند و محکوم کردند. یسوعیاننیز به رهبری روبرتو بلّارمینو سرسختانه از آثار او انتقاد کردند.

پیشنهاد کاربران

بپرس