بایرن اشتراوبینگ

بایرن - اشتراوبینگ نشان دهندۀ میراث سرزمینی پراکنده تحت خاندان ویتلزباخ است که میان سالهای ۱۳۵۳ تا ۱۴۳۲ دوک هایی مستقل بر آن فرمانروایی می کردند. نقشه ای ( تصویری ) از مرزبوم ( سرزمین های اطراف مرز ) و نقاط دور افتادۀ امپراتوری مقدس روم موجود هست که تکه تکه شدن این زمین ها را به طور روشن به تصویر می کشد، سرزمین هایی که حق اولویت نخستین فرزند آن هیچگاه از کسب نشد. در سال ۱۳۴۹، پس از مرگ امپراتور لودویگ چهارم، امپراتور مقدس روم، پسرش سرزمین های بایرن را یکبار دیگر بدین ترتیب سهم بندی کرد: بایرن سفلی به استفان دوم ( مرگ در سال ۱۳۷۵ ) ، ویلیام ( مرگ در سال ۱۳۸۹ ) و آلبرت ( مرگ در سال ۱۴۰۴ ) واگذار شد. در سال ۱۳۵۳ بایرن سفلی به دو بخش بایرن - لاندسهوت و بایرن - اشتراوبینگ جدا شد و ویلیام و آلبرت بخش هایی از بایرن سفلی را با مرکزیت اشتراوبینگ و حقوق سرزمینی هاینوت و هلند به ارث بردند[ ۱] ، بنابرین دوک های بایرن - اشتراوبینگ همچنین کنت های هاینوت، کنت های هلند و زیلاند نیز به شمار می آمدند.
در سال ۱۴۲۵، با مرگ دوک ژان سوم، نسل مردان خاندان دوک های اشتراوبینگ منقرض شد و سپس در سال ۱۴۲۹ اراضی اش میان دوک های بایرن - مونیخ، بایرن - لاندسهوت و بایرن - اینگولشتات تحت حکمیت امپراتور سهم بندی شد. [ ۲]
• دونفری، تحت نظر ویلیام یکم و آلبرت یکم میانۀ سالهای ۱۳۴۷ تا ۱۳۸۸
• آلبرت یکم از هلند میانۀ سالهای ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۴
• دونفری میان آلبرت دوم و آلبرت دوم میانۀ سالهای ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۷
• ویلیام دوم از سال ۱۴۰۴ تا ۱۴۱۷
• ژان دوم از سال ۱۴۱۸ تا ۱۴۲۵ که با
• ژاکلین، کنت هاینوت از سال ۱۴۱۷ تا ۱۴۳۲، بر سر آن مناقشه داشت.
پس از کشمکش جانشینی میان ژاکلین و عمویش ژان دوم، بایرن - اشتراوبینگ میان بایرن - اینگولشتات، بایرن - لاندسهوت و بایرن - مونیخ تقسیم شد.