باگناه

لغت نامه دهخدا

باگناه. [ گ ُ ] ( ص مرکب ) ( از: با+ گناه ) مجرم. مقصر. تقصیرکار. بزهکار :
بجان شرمگین نزد شاه آمدند
جگرخسته و باگناه آمدند.

فردوسی.

تویی باژخواه و منم باگناه
نخواهم که خوانی مرا نیز شاه.

فردوسی.

و رجوع به گناه شود.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید