بانک مرکزی ایالات متحده (Federal Reserve System)
(یا: فدرال رزرو) نظام بانک مرکزی ایالات متحده، معروف به فد. بانک مرکزی ضمن بانکداری دولت، متصدّی انتشار پول ملّی و اجرای سیاست های پولی است و نیز نقش مهّمی در نظارت و ادارۀ بانک ها برعهده دارد. در ایالات متحده، این وظایف از مسئولیت های بانک مرکزی (فدرال رزرو سیستم) است که در واشینگتن دی سی(پایتخت) قرار دارد و با هدایت و همکاری یک هیئت مدیره و دوازده شعبۀ منطقه ای بانک های مرکزی ایالتیاداره می شود. معمولاً عملکرد بانک مرکزی تأثیر مهمی در نرخ بهره و درنتیجه بازار سهام، اوراق قرضه و دیگر بازارهای مالی دارد. ساختار نظام بانکی امریکا بسیار پیچیده است. بانک مرکزی ایالات متحده در پاره ای از اختیارات با دیگر سازمان های فدرال سهیم است، در حالی که در زمینه های مهمی چون تنظیم عرضۀ پول در سطح کشور و تأثیرگذاری بر نرخ های بهره در راستای اهداف ملی اقتصادی، مستقلاً تصمیم گیری می کند. نظام بانک مرکزی (فدرال رزرو) بر پایۀ بانک های تجاری عضو آن استوار است. کلّیه بانک های ملی و یا بانک های مجاز دولت فدرال (مرکزی) باید به این نظام بانکی ملحق شوند. عضویت مؤسسات بانکی مجاز ایالتی اختیاری است. براساس قانون کنترل پولیمصوّب ۱۹۸۰ همۀ مؤسسات ودیعه پذیر (بانک ها)، ازجمله بانک هایی که عضو نظام بانکی فدرال رزرو نیستند، باید ودیعه ای به بانک مرکزی بسپارند؛ اما در عین حال می توانند از تسهیلات بانک مرکزی استفاده کنند. هیئت مدیره ای در رأس نظام بانک مرکزی (فدرال رزرو) ایالات متحده قرار دارد. براساس قانون بانکداری ۱۹۳۵، هر هفت عضو هیئت مدیره، با توصیه و رضایت مجلس سنا، منتخب رئیس جمهورند. رئیس جمهوری ضمناً وظیفۀ انتخاب رئیس هیئت مدیرۀ بانک مرکزیرا برای دورۀ ۴ساله بر عهده دارد. از ۱۹۳۵ به بعد، کنگره اختیارات جدیدی به هیئت مدیره داده است. ازجمله این اختیارات عبارت اند از نظارت بر ادغام بانک ها، شرکت های دارندۀ سهام بانک، شعب بانک های بین المللی و نظارت بر ذخایر مؤسسات سپرده پذیر. اهمیت بانک مرکزی به سبب قدرت اثرگذاری نرخ بهره از طریق کم و زیاد کردن عرضۀ پول است. واژۀ عرضۀ پولتعریف های فنّی متعددی دارد اما در اصل، به میزان پول و سکّۀ در گردش و تراز حساب های جاری در زمان معیّن در نظام مالی ایالات متحده اطلاق می شود.
(یا: فدرال رزرو) نظام بانک مرکزی ایالات متحده، معروف به فد. بانک مرکزی ضمن بانکداری دولت، متصدّی انتشار پول ملّی و اجرای سیاست های پولی است و نیز نقش مهّمی در نظارت و ادارۀ بانک ها برعهده دارد. در ایالات متحده، این وظایف از مسئولیت های بانک مرکزی (فدرال رزرو سیستم) است که در واشینگتن دی سی(پایتخت) قرار دارد و با هدایت و همکاری یک هیئت مدیره و دوازده شعبۀ منطقه ای بانک های مرکزی ایالتیاداره می شود. معمولاً عملکرد بانک مرکزی تأثیر مهمی در نرخ بهره و درنتیجه بازار سهام، اوراق قرضه و دیگر بازارهای مالی دارد. ساختار نظام بانکی امریکا بسیار پیچیده است. بانک مرکزی ایالات متحده در پاره ای از اختیارات با دیگر سازمان های فدرال سهیم است، در حالی که در زمینه های مهمی چون تنظیم عرضۀ پول در سطح کشور و تأثیرگذاری بر نرخ های بهره در راستای اهداف ملی اقتصادی، مستقلاً تصمیم گیری می کند. نظام بانک مرکزی (فدرال رزرو) بر پایۀ بانک های تجاری عضو آن استوار است. کلّیه بانک های ملی و یا بانک های مجاز دولت فدرال (مرکزی) باید به این نظام بانکی ملحق شوند. عضویت مؤسسات بانکی مجاز ایالتی اختیاری است. براساس قانون کنترل پولیمصوّب ۱۹۸۰ همۀ مؤسسات ودیعه پذیر (بانک ها)، ازجمله بانک هایی که عضو نظام بانکی فدرال رزرو نیستند، باید ودیعه ای به بانک مرکزی بسپارند؛ اما در عین حال می توانند از تسهیلات بانک مرکزی استفاده کنند. هیئت مدیره ای در رأس نظام بانک مرکزی (فدرال رزرو) ایالات متحده قرار دارد. براساس قانون بانکداری ۱۹۳۵، هر هفت عضو هیئت مدیره، با توصیه و رضایت مجلس سنا، منتخب رئیس جمهورند. رئیس جمهوری ضمناً وظیفۀ انتخاب رئیس هیئت مدیرۀ بانک مرکزیرا برای دورۀ ۴ساله بر عهده دارد. از ۱۹۳۵ به بعد، کنگره اختیارات جدیدی به هیئت مدیره داده است. ازجمله این اختیارات عبارت اند از نظارت بر ادغام بانک ها، شرکت های دارندۀ سهام بانک، شعب بانک های بین المللی و نظارت بر ذخایر مؤسسات سپرده پذیر. اهمیت بانک مرکزی به سبب قدرت اثرگذاری نرخ بهره از طریق کم و زیاد کردن عرضۀ پول است. واژۀ عرضۀ پولتعریف های فنّی متعددی دارد اما در اصل، به میزان پول و سکّۀ در گردش و تراز حساب های جاری در زمان معیّن در نظام مالی ایالات متحده اطلاق می شود.
wikijoo: بانک_مرکزی_ایالات_متحده