بانعمت. [ ن ِ م َ ] ( ص مرکب ) ( از: با+ نعمت ) که نعمت دارد. منعم. دارای نعمت. مال دار. باخواسته. || پربرکت. پرنعمت. بافراخی : بافت و خیر دو شهرکندآبادان و بانعمت. ( حدود العالم ). مرو جائی بانعمت است. ( حدود العالم ).
