بان پرست

لغت نامه دهخدا

بان پرست. [ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) در زبان سنسکریت ، گوشه نشین و زاهد را گویند. ( آنندراج ). منزوی. تارک دنیا. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

گوشه نشین و زاهد است

پیشنهاد کاربران

بپرس