بامیا

لغت نامه دهخدا

بامیا. ( اِ ) بامیه. نام گیاهی است از طایفه پنیرکیان ، دارای میوه های خوراکی با لعاب بسیار . ( از گیاه شناسی گل گلاب ص 203 ). نوع گیاهی است که میوه آن بشکل دانه های فلفل فرنگی مخروطی شکل است و آنرا در خورشها بکار دارند. || نوعی شیرینی از جنس زلوبیا ( زلیبیه ، زلیبیا زلبیا ) که چون شکل میوه بامیا دارد بدین نام خوانده شده است. رجوع به بامیه شود.

مترادف ها

okra (اسم)
بامیه، بامیا

پیشنهاد کاربران

بپرس