بامعنی

/bAma~ni/

لغت نامه دهخدا

بامعنی. [ م َ نا / نی ] ( ص مرکب ) که معنی دارد. معنی دار. مقابل بی معنی. بامغز. مقابل مهمل. مقابل نااستوار و نادرست و در اصطلاح صوفیان و شاعران خوب و شایسته. غیرعامیانه. آنچه پیش پا افتاده نباشد. اصیل :
رضوانش گمان بردم چون این بشنیدم
از گفتن بامعنی وز لفظ چو شکر.
ناصرخسرو.
آنچه بامعنی است خود پیدا شود
و آنچه بی معنی است خود رسوا شود.
مولوی.
فلان آدمی بامعنی است ؛ مبانی عقلی و تربیتی و آداب دانی استواری دارد.

فرهنگ فارسی

دارای معنی معنی دار

پیشنهاد کاربران

Meaningful
در پهلوی " چیمیگ " برابر نسک فرهنگ کوچک زبان پهلوی نوشته مکنزی و برگردان بانو مهشید میرفخرایی.

بپرس