بامَخرَمه، عمر بن عبدالله (عربستان ۸۸۴ـ۹۵۲ق)
شاعر و صوفی عرب. در حضرموت و یمن الهیات و شریعت اسلامی آموخت و به درجۀ استادی رسید، اما بعدها به صوفی گری روی آورد و همۀ عمر خود را وقف اشاعۀ تصوّف کرد. دو رساله در تصوّف دارد، اما آوازه اش به سبب اشعار عارفانۀ ساده و روان اوست. از عارفانی چون قُشَیری، ابن فارض و سهروردی متأثر است.
شاعر و صوفی عرب. در حضرموت و یمن الهیات و شریعت اسلامی آموخت و به درجۀ استادی رسید، اما بعدها به صوفی گری روی آورد و همۀ عمر خود را وقف اشاعۀ تصوّف کرد. دو رساله در تصوّف دارد، اما آوازه اش به سبب اشعار عارفانۀ ساده و روان اوست. از عارفانی چون قُشَیری، ابن فارض و سهروردی متأثر است.