باماوردی
لغت نامه دهخدا
باماوردی. [ وَ ] ( اِخ ) ابوالقاسم عبیداﷲبن مبارک حسن بن طراد باماوردی ساکن قطیعه عجم در باب الازج بغداد. وی در حدود سال 539 هَ. ق. تولد یافت و بسال 615هَ. ق. درگذشت. عبیداﷲ و برادرش عبدالرحیم هر دو معروف به «ابنی القابله » بودند. ( از معجم البلدان ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید