بالگرد آمیخته. بالگرد آمیخته ( به انگلیسی: Gyrodyne ) ( جایروداین ) نوعی هواگرد عمودپرواز مشابه بالگرد معمولی است که با انتقال نیروی موتور به پروانه اصلی ( ملخ اصلی ) ، به صورت عمودی از زمین بلند می شود و کم کم نیرو را از پروانه اصلی برمی دارد و به پروانه یا پروانه های دیگر که حول محور طولی می گردند می سپارد تا این هواگرد پرواز کروز سریعی داشته باشد. در هنگام پرواز کروز، پروانهٔ اصلی همانند پروانهٔ بزرگ یک هواچرخ عمل می کند و خودگردی را آغاز می کند. در این هنگام نیروی موتور برای پروانه های دیگر به کار می رود. ایدهٔ ساخت این گونه از هواگردها در سال ۱۹۳۶ توسط مهندس بریتانیایی جیمز بِنِت ارائه شد که تا سال ۲۰۲۰ میلادی همچنان هیچ محصولی از این کلاس، تولید انبوه نشده است و در فاز آزمایشی قرار دارد. رکورد بیشترین بالگرد آمیختهٔ تولید شده در تاریخ، ۱۰ فروند و متعلق به پروژهٔ چه یه نه بود که در نهایت کنسل شد.
بالگرد نوعی از هواگردهای عمودپرواز است. در یک بالگرد معمولی، پروانهٔ اصلی وظیفهٔ غلبه بر نیروی گرانش را دارد. درواقع آن پروانه اصلی است که هردو نیروی برآر و رانش را تأمین می کند. در یک بالگرد معمولی، پروانه اصلی هوا را به پایین هل می دهد تا بالگرد از زمین بلند شود و میان زمین و آسمان معلق بماند. همچنین این پروانه اصلی با متمایل شدن به سمت جلو، هوا را به صورت مایل به عقب هل می دهد که در این صورت می تواند رانش کافی برای حرکت به جلو را فراهم سازد.
از طرف دیگر در یک هواچرخ، پروانهٔ بزرگ به موتور متصل نیست. به عبارت دیگر هیچگونه نیروی مستقیمی از شفت یا چرخ دنده های موتور دریافت نمی کند. بلکه نیروی مورد نیاز برای حرکت پروانهٔ بزرگ، توسط پروانه کوچک فراهم می شود که به موتور وصل است؛ بنابراین هواچرخ همیشه در حالت خودگردی است؛ از این رو هواچرخ برای بلندشدن از سطح زمین به یک باند کوتاه نیاز دارد؛ بنابراین پروانه بزرگ همیشه به یک پروانهٔ رانش گر اصلی وابسته است. بعبارت دیگر موتور آن تنها به پروانهٔ کوچک متصل است تا رانش کافی برای حرکت هواچرخ رو به جلو فراهم شود. با گردش پروانهٔ کوچک، باد تولید می شود و پروانه بزرگ می گردد و همچنین در هنگام پرواز کروز، بادهای ورودی از روبرو نیز به پروانهٔ بزرگ برخورد می کنند که موجب کمک به چرخش پروانه بزرگ می شوند تا نیروی برآر بیشتری فراهم گردد؛ بنابراین بخشی از نیروی خود را از هوای روبرو می گیرد. هواچرخ حتی توانایی برخاستن به شیوهٔ عمودپرواز، ارتفاع گیری عمودی، و حتی هاور کردن را نیز دارد ولی در این شرایط به موتور فشار می آید. بعبارت دیگر اگر حرکت به جلو متوقف شود، پروانهٔ بزرگ نیز بخشی از گشتاور خود را از دست خواهد داد و تمام نیرو باید از سوی پروانهٔ کوچک تأمین شود تا پروانهٔ بزرگ لیفت را از دست ندهد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبالگرد نوعی از هواگردهای عمودپرواز است. در یک بالگرد معمولی، پروانهٔ اصلی وظیفهٔ غلبه بر نیروی گرانش را دارد. درواقع آن پروانه اصلی است که هردو نیروی برآر و رانش را تأمین می کند. در یک بالگرد معمولی، پروانه اصلی هوا را به پایین هل می دهد تا بالگرد از زمین بلند شود و میان زمین و آسمان معلق بماند. همچنین این پروانه اصلی با متمایل شدن به سمت جلو، هوا را به صورت مایل به عقب هل می دهد که در این صورت می تواند رانش کافی برای حرکت به جلو را فراهم سازد.
از طرف دیگر در یک هواچرخ، پروانهٔ بزرگ به موتور متصل نیست. به عبارت دیگر هیچگونه نیروی مستقیمی از شفت یا چرخ دنده های موتور دریافت نمی کند. بلکه نیروی مورد نیاز برای حرکت پروانهٔ بزرگ، توسط پروانه کوچک فراهم می شود که به موتور وصل است؛ بنابراین هواچرخ همیشه در حالت خودگردی است؛ از این رو هواچرخ برای بلندشدن از سطح زمین به یک باند کوتاه نیاز دارد؛ بنابراین پروانه بزرگ همیشه به یک پروانهٔ رانش گر اصلی وابسته است. بعبارت دیگر موتور آن تنها به پروانهٔ کوچک متصل است تا رانش کافی برای حرکت هواچرخ رو به جلو فراهم شود. با گردش پروانهٔ کوچک، باد تولید می شود و پروانه بزرگ می گردد و همچنین در هنگام پرواز کروز، بادهای ورودی از روبرو نیز به پروانهٔ بزرگ برخورد می کنند که موجب کمک به چرخش پروانه بزرگ می شوند تا نیروی برآر بیشتری فراهم گردد؛ بنابراین بخشی از نیروی خود را از هوای روبرو می گیرد. هواچرخ حتی توانایی برخاستن به شیوهٔ عمودپرواز، ارتفاع گیری عمودی، و حتی هاور کردن را نیز دارد ولی در این شرایط به موتور فشار می آید. بعبارت دیگر اگر حرکت به جلو متوقف شود، پروانهٔ بزرگ نیز بخشی از گشتاور خود را از دست خواهد داد و تمام نیرو باید از سوی پروانهٔ کوچک تأمین شود تا پروانهٔ بزرگ لیفت را از دست ندهد.
wiki: بالگرد آمیخته