بالچَند نقاش مینیاتوریست هندوستانی در عصر گورکانیان هند بود. بالچند فعالیت هنری طولانی خود را در کارگاه شاهنشاهی با نورپردازی های فیگورال در حداقل سه صفحه بهارستان در سال ۱۵۹۵ آغاز کرد. پی رنگ های نازک و تکراری کم رنگش در دو تصویر روشن در اکبرنامه، از سال ۱۵۹۶–۷، نیز نشان کارآموزی و جوانی او در آن دوره را یدک می کشد. از میان معدود آثاری که از دو دهه آینده اش شناخته شده است، می توان یک تصویر منسوب به او را دید که در شاهنامه کشیده شده که بین سال های ۱۶۰۹ و ۱۶۱۸، در زمان جهانگیرشاه، تصویرسازی شده. یک پرتره از مرگ عنایت خان و حداقل سه چهره شاهزادگان خاندان تیمور، از آثار دیگر منسوب به او، در این دوران هستند.
مجموعه ای از پرتره های خانواده شاهنشاهی و اشراف برجسته، در حدود ۱۶۳۰ میلادی، ظهور بالچند را به عنوان یک هنرمند بزرگ نشان می دهد. در پرتره ای که از راجا سارنگ رائو ( حدود ۱۶۱۵ ) کشیده، به جزییاتی همچون لباس زیر سوژه دقت شده. تصویری از جانسپار بیگ ( ح. ۱۶۳۰ ) توجه به جزئیات صورت و بافت دست ها و تکنیک دقیق او در شفافیت، قابل توجه است. بالچند تصویری از اکبرشاه و جهانگیرشاه را با ویژگی های رسمی تر و خشک تری ترسیم کرده؛ در پرتره اش از دو امپراتور حتی به رگ های دست اکبر و برق جواهرات یا جزئیات لباس هایشان، با دقت پرداخته شده است.
بالچند در مینیاتور دیگری شاهزاده شاه شجاع گورکانی را به تصویر کشیده که یک لحظه صمیمی را با معشوق خود می گذراند. نگاه های چشمان پهن و صمیمی عاشقان و میزان جذبه ای که در صحنه های عاشقانه دیگر هنرمندان نادر است، در اینجا دیده می شود. پس زمینه ای مه آلود، طیف وسیعی از رنگ های ملایم، نگاه های بی توجهانه به خدمتکاران زن و تضاد رنگی بین تخت و بالش های راه راه در کنار هم، زیبایی صحنه را افزایش می دهد.
بالچند چند نقاشی از چهره خود در دو سه صحنه از پادشاه نامه کشیده. در کار قدیم تر، این هنرمند میانسال و با سبیل ظاهر می شود، در حالی که جامای خود را به روش هندوها، زیر بازوی چپ بسته است. در دومی، او خود را به عنوان یک متقاضی پیر و ریشو با لباسی به شیوه مسلمان رسم نموده، که نشان می دهد که او به اسلام گرویده است. تفاوت تصویرهای او با کتیبه ای تأیید می شود که می گوید: 'تصویری از بالچند، برده دربار. کار بالچند، بنده پیر '. این سلف پرتره ها شواهد دیگری را بر این دیدگاه تأیید می کنند که پادشاه نامه طی چندین سال ترسیم و کتابت شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمجموعه ای از پرتره های خانواده شاهنشاهی و اشراف برجسته، در حدود ۱۶۳۰ میلادی، ظهور بالچند را به عنوان یک هنرمند بزرگ نشان می دهد. در پرتره ای که از راجا سارنگ رائو ( حدود ۱۶۱۵ ) کشیده، به جزییاتی همچون لباس زیر سوژه دقت شده. تصویری از جانسپار بیگ ( ح. ۱۶۳۰ ) توجه به جزئیات صورت و بافت دست ها و تکنیک دقیق او در شفافیت، قابل توجه است. بالچند تصویری از اکبرشاه و جهانگیرشاه را با ویژگی های رسمی تر و خشک تری ترسیم کرده؛ در پرتره اش از دو امپراتور حتی به رگ های دست اکبر و برق جواهرات یا جزئیات لباس هایشان، با دقت پرداخته شده است.
بالچند در مینیاتور دیگری شاهزاده شاه شجاع گورکانی را به تصویر کشیده که یک لحظه صمیمی را با معشوق خود می گذراند. نگاه های چشمان پهن و صمیمی عاشقان و میزان جذبه ای که در صحنه های عاشقانه دیگر هنرمندان نادر است، در اینجا دیده می شود. پس زمینه ای مه آلود، طیف وسیعی از رنگ های ملایم، نگاه های بی توجهانه به خدمتکاران زن و تضاد رنگی بین تخت و بالش های راه راه در کنار هم، زیبایی صحنه را افزایش می دهد.
بالچند چند نقاشی از چهره خود در دو سه صحنه از پادشاه نامه کشیده. در کار قدیم تر، این هنرمند میانسال و با سبیل ظاهر می شود، در حالی که جامای خود را به روش هندوها، زیر بازوی چپ بسته است. در دومی، او خود را به عنوان یک متقاضی پیر و ریشو با لباسی به شیوه مسلمان رسم نموده، که نشان می دهد که او به اسلام گرویده است. تفاوت تصویرهای او با کتیبه ای تأیید می شود که می گوید: 'تصویری از بالچند، برده دربار. کار بالچند، بنده پیر '. این سلف پرتره ها شواهد دیگری را بر این دیدگاه تأیید می کنند که پادشاه نامه طی چندین سال ترسیم و کتابت شده است.
wiki: بالچند