بالون استراتوسفر

بالون استراتوسفر یا بالون فرازای بالا، بالون هایی سرنشین دار یا بدون سرنشینی هستند که معمولاً با استفاده از گاز هلیوم یا هیدروژن یا گاهی متان به درون استراتوسفر رها می شوند و عموماً بین ۱۸ تا ۳۷ کیلومتر ( ۱۱ و ۲۳ مایل؛ ۵۹۰۰۰ و ۱۲۱۰۰۰ فوت ) از سطح دریا اوج می گیرند. در سال ۲۰۰۲، یک بالون استراتوسفری به نام BU60 - 1 به رکورد ارتفاع ۵۳٫۰ کیلومتری ( ۳۲٫۹ مایل؛ ۱۷۳٫۹۰۰ فوت ) رسید. [ ۱]
متداول ترین نوع بالون های بلند فرازا بالون های هواشناسی هستند. اهداف دیگر شامل استفاده از این بالون ها به عنوان سکوی آزمایش در بخش فوقانی تر اتمسفر است. بالون های مدرن معمولاً شامل تجهیزات الکترونیکی مانند فرستنده های رادیویی، دوربین ها یا سیستم های سامانه ماهواره ای ناوبری جهانی، مانند گیرنده های جی پی اس GPS هستند.
این بالون ها به آنچه مزوسفر، «فضای نزدیک» یا «میان سپهر» گفته می شود، به عنوان منطقه جو زمین بین حد آرمسترانگ ( ۱۸–۱۹ کیلومتر ( ۱۱–۱۲ مایل ) بالاتر از سطح دریا ) تعریف شده است؛ جایی که فشار به حدی می رسد که یک انسان نمی تواند بدون لباس فشار زنده بماند و مزوپاز ( ۸۵ کیلومتری ( ۵۳ مایل ) بالاتر از سطح دریا ) ) ، مرزی که برای حفظ پرواز لازم است قوانین اخترپویاشناسی به جای آیرودینامیک استفاده شود.
به دلیل کم هزینه بودن تجهیزات GPS و وسایل ارتباطی، سرگرمی های بالون با بالون فرازای بالا یک سرگرمی رایج است و سازمان هایی مانند UKHAS در تهیه و توسعهٔ لوازم سنگین آن کمک می کنند. [ ۲] [ ۳]