بالۀ کیروف (Kirov Ballet)
کمپانیِ بالۀ روسی که در ۱۷۳۸ در سن پترزبورگ تأسیس شد. این کمپانی دراصل بالۀ سلطنتیگفته می شد، و در ۱۹۳۵ مجدّداً به باله کیروف تغییر نام یافت (کیروف نام یکی از رهبران حزب کمونیستبود که ترور شد). رقصندگان کیروف به سبب خلوص و سردیِ بیان، حرکاتِ تغزّلی، و جَست های پرکاهی شان و نیز برای دقت و درک ویژه شان از موسیقی معروفند. باله های کلاسیکِ ماریوس پِتیپاسبب استواریِ رپرتوآر این کمپانی را تشکیل می دهند و بسیاری از رقصندگان بزرگ در جهان، همچون آنا پاولووا، رودولف نوره یِف، و میخائیل باریشنیکوف، از دانش آموختگانِ این کمپانی اند. اُلِگ وینوگرادوو(۱۹۳۷ـ ) از ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۷ مدیرِ هنریِ این کمپانی بود، و همسرش یِلِنا وینوگرادووامعاونتِ او را از ۱۹۹۰ برعهده داشت. به دستور امپراتریس آنا ایوانوونادر ۱۷۳۸، ژان باپتیست لانده، استاد رقص فرانسوی، این کمپانی را با نام مدرسۀ بالۀ سن پترزبورگبرای اجراهای درباری در اواسط قرن ۱۸ تأسیس کرد. با نفوذِ استادانِِ فرانسوی و ایتالیایی، رقصندگانِ ماهر، و طرّاحان رقص، این کمپانی از قرن ۱۹ به بعد همواره قدرتمندتر شده است. امّا در جریانِ مدیریتِ ماریوس پِتیپا در ۱۸۶۰، کمپانی جای اصلیِ خود را در تئاتر ماریئنسکیپیدا کرد (که هنوز هم پایگاه اصلیِ کیروف برشمرده می شود). باله های پِتیپا در دهۀ ۱۸۹۰، زیبای خفته(۱۸۹۰)، رایموندا(۱۸۹۸)، لا بایادِر(رقصندۀ هندی، ۱۸۷۷)، ودریاچۀ قو(۱۸۹۵) رپرتوآر اصلیِ بالۀ کلاسیک را به ویژه در کیروف تشکیل دادند. پس از انقلاب ۱۹۱۷ نام کمپانی به تئاتر دولتیِ ماریئنسکیتغییر یافت و برای مردم دست یافتنی تر شد و از آن پس دیگر در انحصار اشراف قرار نداشت. در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تئاتر آکادمیِ دولتی برای اپرا و باله (گتوب)خوانده می شد و برخی از عالی ترین باله های شوروی در آن بر روی صحنه رفتند. اوجِ فعالیتِ آن با بالۀ رومئو و ژولیتدر ۱۹۴۰ بود. پس از جنگ جهانی دوم، مرکز باله از لنینگراد به مسکوو بالۀ بلشویانتقال یافت، امّا شهرت کیروف با گشت پاریس، لندن، و نیویورک در ۱۹۶۱ دوباره آغاز شد. در جریانِ این گشت های هنری بود که برخی از شایسته ترین رقصندگان همچون رودولف نوره یِف ۱۹۶۱، ناتالیا ماکارووا۱۹۷۰، و میخائیل باریشنیکوف ۱۹۷۴، که به سبب انزوای هنری و عقیم ماندنِ تلاش های خلاقانه شان در شوروی از دهۀ ۱۹۵۰ به بعد کمپانی را ترک کرده بودند، به غرب پناهنده شدند. در دهۀ ۱۹۹۰ کمپانی گشت های هنریِ خود را به مراکز فرهنگی غرب ادامه داد.
کمپانیِ بالۀ روسی که در ۱۷۳۸ در سن پترزبورگ تأسیس شد. این کمپانی دراصل بالۀ سلطنتیگفته می شد، و در ۱۹۳۵ مجدّداً به باله کیروف تغییر نام یافت (کیروف نام یکی از رهبران حزب کمونیستبود که ترور شد). رقصندگان کیروف به سبب خلوص و سردیِ بیان، حرکاتِ تغزّلی، و جَست های پرکاهی شان و نیز برای دقت و درک ویژه شان از موسیقی معروفند. باله های کلاسیکِ ماریوس پِتیپاسبب استواریِ رپرتوآر این کمپانی را تشکیل می دهند و بسیاری از رقصندگان بزرگ در جهان، همچون آنا پاولووا، رودولف نوره یِف، و میخائیل باریشنیکوف، از دانش آموختگانِ این کمپانی اند. اُلِگ وینوگرادوو(۱۹۳۷ـ ) از ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۷ مدیرِ هنریِ این کمپانی بود، و همسرش یِلِنا وینوگرادووامعاونتِ او را از ۱۹۹۰ برعهده داشت. به دستور امپراتریس آنا ایوانوونادر ۱۷۳۸، ژان باپتیست لانده، استاد رقص فرانسوی، این کمپانی را با نام مدرسۀ بالۀ سن پترزبورگبرای اجراهای درباری در اواسط قرن ۱۸ تأسیس کرد. با نفوذِ استادانِِ فرانسوی و ایتالیایی، رقصندگانِ ماهر، و طرّاحان رقص، این کمپانی از قرن ۱۹ به بعد همواره قدرتمندتر شده است. امّا در جریانِ مدیریتِ ماریوس پِتیپا در ۱۸۶۰، کمپانی جای اصلیِ خود را در تئاتر ماریئنسکیپیدا کرد (که هنوز هم پایگاه اصلیِ کیروف برشمرده می شود). باله های پِتیپا در دهۀ ۱۸۹۰، زیبای خفته(۱۸۹۰)، رایموندا(۱۸۹۸)، لا بایادِر(رقصندۀ هندی، ۱۸۷۷)، ودریاچۀ قو(۱۸۹۵) رپرتوآر اصلیِ بالۀ کلاسیک را به ویژه در کیروف تشکیل دادند. پس از انقلاب ۱۹۱۷ نام کمپانی به تئاتر دولتیِ ماریئنسکیتغییر یافت و برای مردم دست یافتنی تر شد و از آن پس دیگر در انحصار اشراف قرار نداشت. در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تئاتر آکادمیِ دولتی برای اپرا و باله (گتوب)خوانده می شد و برخی از عالی ترین باله های شوروی در آن بر روی صحنه رفتند. اوجِ فعالیتِ آن با بالۀ رومئو و ژولیتدر ۱۹۴۰ بود. پس از جنگ جهانی دوم، مرکز باله از لنینگراد به مسکوو بالۀ بلشویانتقال یافت، امّا شهرت کیروف با گشت پاریس، لندن، و نیویورک در ۱۹۶۱ دوباره آغاز شد. در جریانِ این گشت های هنری بود که برخی از شایسته ترین رقصندگان همچون رودولف نوره یِف ۱۹۶۱، ناتالیا ماکارووا۱۹۷۰، و میخائیل باریشنیکوف ۱۹۷۴، که به سبب انزوای هنری و عقیم ماندنِ تلاش های خلاقانه شان در شوروی از دهۀ ۱۹۵۰ به بعد کمپانی را ترک کرده بودند، به غرب پناهنده شدند. در دهۀ ۱۹۹۰ کمپانی گشت های هنریِ خود را به مراکز فرهنگی غرب ادامه داد.
wikijoo: باله_کیروف