بالۀ سلطنتی (Royal Ballet)
کمپانی و مدرسۀ پیشرو باله در انگلستان که محل آن در اپرای سلطنتی، در کاونت گاردن، لندن، است. تا ۱۹۵۶ به نام بالۀ سَدلِرز ولزشناخته می شد، و آن را نینِت دو والوآدر ۱۹۳۱ تأسیس کرد و در ۱۹۴۶ به کاونت گاردنانتقال یافت. در ۱۹۳۵ فردریک اشتونطرّاح رقص اصلیِ آن جا بود و سبک اصیل بالۀ انگلیسی را در آن مکان پدید آورد. مارگو فانتِین، رودولف نوره یِف، آلیسیا مارکووا، و آنتوانت سیبلیاز رقصندگانِ آن بودند. اَنتونی داولاز ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ مدیر و گردانندۀ این کمپانی بود و پس از او راس استرتنمنصوب شد. نینِت دو والوآ به دعوتِ لیلیان بِیلیسدر جنب تئاتر سدلِرز ولز در ۱۹۳۱، کمپانی بالۀ خود را تأسیس کرد. بالۀ ویک ـ ولزبیشتر به هنر و تکنیکِ آلیسیا مارکووا و سیاست های دو والوآ متّکی بود. در ۱۹۹۰ نام آن جا به بالۀ سلطنتی بیرمنگامتغییر یافت. اَشتون باله هایی همچون مارگارت و آرماندرا برای مارگو فانتِین تدارک دید. فانتِین، بالرینی بود که همکاری اش با رودولف نوره یف عصر طلاییِ بالۀ سلطنتی را رقم زد. در زمان مدیریت اَنتونی داوِل سیاستِ احیای کلاسیک های باله در دستور کار کمپانیِ قرار گرفت؛ ازجمله کارهای او دریاچۀ قو(۱۹۸۷)، است که کاملاً با طرّاحی رقص اصلیِ باله در ۱۸۹۵ مطابق بود. داول همچنین اجرای جدیدی از زیبای خفته(۱۹۹۴) را بر روی صحنه آورد؛ این اثر نخستین بار در واشینگتن دی سیاجرا شده بود. در ۱۹۹۴/۱۹۹۵ برنامه های شامگاهیِ کمپانی به اجرای رپرتوآر اَشتون اختصاص داده شد. بالۀ سلطنتی به آثار نو نیز علاقه نشان داده است و شاهزادۀ پاگودها(۱۹۸۹) از کِنِت مک میلان، سیرانو(۱۹۹۱)، و مزار(۱۹۹۳) از دیوید بینتلی، و مستر وُردلی وایز(۱۹۹۵) اثر توآیلا تارپرا سفارش داد و در برنامه های خود گنجاند. در فاصلۀ ۱۹۹۷/۱۹۹۸ به سبب گسترشِ فعالیت اپرای سلطنتی، کمپانیِ بالۀ سلطنتی به میعادگاه هنریِ لندن تبدل شده است.
کمپانی و مدرسۀ پیشرو باله در انگلستان که محل آن در اپرای سلطنتی، در کاونت گاردن، لندن، است. تا ۱۹۵۶ به نام بالۀ سَدلِرز ولزشناخته می شد، و آن را نینِت دو والوآدر ۱۹۳۱ تأسیس کرد و در ۱۹۴۶ به کاونت گاردنانتقال یافت. در ۱۹۳۵ فردریک اشتونطرّاح رقص اصلیِ آن جا بود و سبک اصیل بالۀ انگلیسی را در آن مکان پدید آورد. مارگو فانتِین، رودولف نوره یِف، آلیسیا مارکووا، و آنتوانت سیبلیاز رقصندگانِ آن بودند. اَنتونی داولاز ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ مدیر و گردانندۀ این کمپانی بود و پس از او راس استرتنمنصوب شد. نینِت دو والوآ به دعوتِ لیلیان بِیلیسدر جنب تئاتر سدلِرز ولز در ۱۹۳۱، کمپانی بالۀ خود را تأسیس کرد. بالۀ ویک ـ ولزبیشتر به هنر و تکنیکِ آلیسیا مارکووا و سیاست های دو والوآ متّکی بود. در ۱۹۹۰ نام آن جا به بالۀ سلطنتی بیرمنگامتغییر یافت. اَشتون باله هایی همچون مارگارت و آرماندرا برای مارگو فانتِین تدارک دید. فانتِین، بالرینی بود که همکاری اش با رودولف نوره یف عصر طلاییِ بالۀ سلطنتی را رقم زد. در زمان مدیریت اَنتونی داوِل سیاستِ احیای کلاسیک های باله در دستور کار کمپانیِ قرار گرفت؛ ازجمله کارهای او دریاچۀ قو(۱۹۸۷)، است که کاملاً با طرّاحی رقص اصلیِ باله در ۱۸۹۵ مطابق بود. داول همچنین اجرای جدیدی از زیبای خفته(۱۹۹۴) را بر روی صحنه آورد؛ این اثر نخستین بار در واشینگتن دی سیاجرا شده بود. در ۱۹۹۴/۱۹۹۵ برنامه های شامگاهیِ کمپانی به اجرای رپرتوآر اَشتون اختصاص داده شد. بالۀ سلطنتی به آثار نو نیز علاقه نشان داده است و شاهزادۀ پاگودها(۱۹۸۹) از کِنِت مک میلان، سیرانو(۱۹۹۱)، و مزار(۱۹۹۳) از دیوید بینتلی، و مستر وُردلی وایز(۱۹۹۵) اثر توآیلا تارپرا سفارش داد و در برنامه های خود گنجاند. در فاصلۀ ۱۹۹۷/۱۹۹۸ به سبب گسترشِ فعالیت اپرای سلطنتی، کمپانیِ بالۀ سلطنتی به میعادگاه هنریِ لندن تبدل شده است.
wikijoo: باله_سلطنتی