بالغدو

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
غدو (۱۶ بار)

«غُدُوّ» از مادّه «غُدْوَة» جمع «غداة» به معنای اول روز است و گاهی به معنای مصدری نیز استعمال شده است.
«غُدُوّ» (بر وزن عُلُوّ) به معنای طرف صبح است، ولی، از قرائن بر می آید که در سوره «سبأ»، «غُدُوّ» به معنای نیمه اول روز است; و مفهوم آیه این است که سلیمان(علیه السلام) از صبح تا به ظهر، با این مرکب راهوار، به اندازه یک ماه مسافران آن زمان راه می رفت و نیمه دوم روز، نیز به همین مقدار راه می پیمود.(
غُدوه(به ضم غین) و غَداة به معنی بامداد است یا از اول صبح تا طلوع شمس در قاموس و اقرب آمده: «اَلْغُدْوَةُ وَالْغَداةُ: البُکْرَةُ اَوْ مابَیْنَ صَلوةِ الْفَجْرِ وَ طُلُوعِ الشَّمْسِ» . آنان را که پروردگار خویش را بامداد و پسین یاد می‏کنند از خود مران. غُدوُّ بروزن غُلُّو جمع غُدوه و غدوات جمع غداة است. . خدا را در آن خانه‏ها بامدادان و پسینان مردانی تسبیح گویند. غدوّ مفرد نیز آمده است مثل . یعنی:صبح و عصر در معرض آتش قرار گرفته شوند از مفرد بودن «عَشِیّ» می‏دانیم که «غُدُّو» مفرد است. غّد: فردا. اعم از آن که فردای حقیقی باشد مثل . یا مطلق فردا که زمان آینده است مثل:. . . . و چون بامداد از اهل خویش آمدی تا برای مؤمنان مواضع قتال آماده کنی. گفته‏اند آیه در باره خروج حضرت رسول «صلی‏اللَّه‏علیه وآله» برای جنگ احد است و نیز گفته‏اند آن حضرت برای «اُحُد» بعد از نماز جمعه از مدینه خارج شد حال آن که آیه خروج بامدادی را می‏رساند. در اقرب الموارد گفته: اصل آن در بامداد خارج شدن است سپس در مطلق رفتن به کار رفته در هر وقت که باشد می‏شود آیه را مطلق بیرون شدن دانست. . بامداد خارج شدند حال آنکه فقط به منع مستمند قادر بودند. و چیزی از باغشان نمانده بود.