بالد

لغت نامه دهخدا

بالد. [ ل ِ ] ( ع ص ، اِ ) مقیم وملازم جایی. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). اقامت کننده در جایگاه یا شهری. ( از اقرب الموارد ).

بالد. [ ل ِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان پشتکوه بخش اردل شهرستان شهر کرد که در 25 هزارگزی باختر اردل و 6 هزارگزی راه دویلان واقع است و 59 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10 ).

فرهنگ فارسی

دهی از شهرستان شهرکرد است

پیشنهاد کاربران

بپرس