بالت ها

بالت ها یا بالتی ها ( به لیتوانیایی:baltai، لتونیایی:balti ) مردمانی نیاهندواروپایی بودند که به زبان های بالتیک سخن می راندند. زبان های بالتیک شاخه ای از خانوادهٔ زبان های هندواروپایی است. بالت ها به دو شاخهٔ شرقی و غربی تقسیم می شوند. امروزه لیتوانیایی ها و لتونیایی ها از مردمان بالتی شرقی اند. بالت های غربی دربرگیرندهٔ پروسیان باستان، گالیندها و یاتوینگ ها می باشند، اینان بر خلاف بالت های شرقی زبان و فرهنگ خود را باخته و در دیگر فرهنگ ها حل شده اند.
آدام فن برمن نخستین کسی بود که در سدهٔ یازدهم از نام بالتیک به مفهوم کنونی اش یادکرد. در ۱۸۴۰ میلادی بزرگان ژرمن تبار دولت لیوونی از نام بالت ها برای اشاره به خود استفاده کردند. در ۱۸۴۵ گئورگ هاینریش فردیناند نسلمان پیشنهاد داد تا زبان های لیتوانیایی و لتونیایی را در شاخه ای جداگانه به نام بالتیک بگنجانند.
بالت ها قبیله هایی هندواروپایی بودند که در کرانه های جنوب خاوری دریای بالتیک و در شمال رودهای دنیپر و دائوگاوا و کرانه های خاوری رود ویستولا می زیستند. به دلیل ساختار گیتاشناسانهٔ محل استقرار بالت ها که پوشیده از مرداب ها و دریاچه ها بوده است، این مردمان به نوعی انزوای جغرافیایی دچار شدند که سبب شده است تا برخی ویژگی های زبان نخستین هندواروپایی در نزدشان باقی مانده است.
نخستین بار در سال ۹۸ میلادی، یک تاریخ نگار رومی به نام تاسیتوس از وجود قبیله ای در کرانهٔ دریای بالتیک نام برده است که پیشه شان گردآوری کهربا بوده است. در سده های دوازدهم و سیزدهم میلادی، درگیری های داخلی، دست اندازی های پومرانی ها، لهستانی ها و شوالیه های تتونیک به منطقهٔ بالت ها، سبب نابودی و آسیمیله شدن بسیاری از اسلاوهای غربی شد.