بالاکیرِف، میلی (۱۸۳۷ـ۱۹۱۰)(Balakirev, Mily)
بالاکیرِف، میلی
آهنگ ساز روس . آثاری ارکستری همچون فانتزی برای پیانو با عنواناسلامی (۱۸۶۹ـ۱۹۰۲)، موسیقی پیانو، تعدادی ترانه، وپوئم سمفونی های تاماراو روسیه را ساخت ، که همگی رنگ و بوی ویژگی و روح ملّی روسیه را دارند. رهبر گروه معروف به «گروه پنج۳» بود و به موسور گسکی۴، کویی۵، ریمسکی ـ کورساکوف، و بورودین، اعضای آن، موسیقی تعلیم می داد . بالاکیرف در نیژنی نووگورودبه دنیا آمد. موسیقی را از مادرش فراگرفت ، اما بیشتر دانسته های خود را در جوانی در خانۀ اَلکساندر اولیبیشِفکسب کرد، زیرا با اقامت در ملک او توانست از کتاب های موسیقی اش بهره مند شود و با ارکستر خصوصی اش تجربه بیندوزد. در ۱۸سالگی ، سرشار از عشق به موسیقی ملّی ، به سن پترزبورگ رفت و تأیید گلینکا را جلب کرد . در ۱۸۶۱، گروهی از موسیقی دانان ملی را تشکیل داد و رهبری آنان را به دست گرفت . کویی نخستین شاگرد و مرید او بود؛ موسور گسکی ، ریمسکی ـ کورساکوف ، و بورودین بعدها به او پیوستند، و حتی چایکوفسکینیز در اوایل کارش تا حدّی تحت تأثیر او قرار داشت. در ۱۸۶۲ همراه با رهبر کُر لوماکین به پایه گذاری مدرسۀ آزاد موسیقی کمک ، و کنسرت های سمفونیک پیشرو را رهبری کرد. در ۱۸۶۷ رهبر ارکستر انجمن موسیقی روسیهشد. در ۱۸۷۱ به حملۀ عصبی سختی دچار شد و از زندگی اجتماعی کناره گرفت ، چراکه احساس می کرد موسیقی دانان «رسمی » او را طرد کرده اند؛ به ناچار شغل کم اهمیتی را در راه آهن پذیرفت و مقرّری ناچیزی دریافت می کرد و در این اثنا به عرفان روآورد. تا ۱۸۷۶ دیگر علاقه ای به آهنگ سازی نشان نداد، اما در ۱۸۸۳، که با سمت رهبر ارکستر امپراتوری به استخدام دربار درآمد، بار دیگر فعالیت کامل خود را از سر گرفت . در ۱۸۹۵ بازنشسته شد و با حقوِق بازنشستگی آهنگ سازی را از سر گرفت ، و باز انزوا گزید؛ او در سن پترزبورگ درگذشت . علی رغم تأثیرپذیری بالاکیرف از گلینکا، شوپن ، لیست ، شومان، و، تا حدی برلیوز، باید او را آهنگ سازی اصیل برشمرد. ازجمله آثار اوست: پوئم سمفونیک هایروسیه و اوورتورهایی برمبنای یک مارش اسپانیایی ، سه تِم روسی ، برای شاه لیر، و برمبنای چند تِمِ چِک ؛ کنسرتوی پیانو (لیاپونُفتکمیل کرد). آثار دیگر موسیقی صحنه ای برای شاه لیر (۱۸۶۰) اثر شکسپیر؛ اسکرتسوها، مازورکاها، نکتورن ها، والس ها، و قطعه های دیگر.
بالاکیرِف، میلی
آهنگ ساز روس . آثاری ارکستری همچون فانتزی برای پیانو با عنواناسلامی (۱۸۶۹ـ۱۹۰۲)، موسیقی پیانو، تعدادی ترانه، وپوئم سمفونی های تاماراو روسیه را ساخت ، که همگی رنگ و بوی ویژگی و روح ملّی روسیه را دارند. رهبر گروه معروف به «گروه پنج۳» بود و به موسور گسکی۴، کویی۵، ریمسکی ـ کورساکوف، و بورودین، اعضای آن، موسیقی تعلیم می داد . بالاکیرف در نیژنی نووگورودبه دنیا آمد. موسیقی را از مادرش فراگرفت ، اما بیشتر دانسته های خود را در جوانی در خانۀ اَلکساندر اولیبیشِفکسب کرد، زیرا با اقامت در ملک او توانست از کتاب های موسیقی اش بهره مند شود و با ارکستر خصوصی اش تجربه بیندوزد. در ۱۸سالگی ، سرشار از عشق به موسیقی ملّی ، به سن پترزبورگ رفت و تأیید گلینکا را جلب کرد . در ۱۸۶۱، گروهی از موسیقی دانان ملی را تشکیل داد و رهبری آنان را به دست گرفت . کویی نخستین شاگرد و مرید او بود؛ موسور گسکی ، ریمسکی ـ کورساکوف ، و بورودین بعدها به او پیوستند، و حتی چایکوفسکینیز در اوایل کارش تا حدّی تحت تأثیر او قرار داشت. در ۱۸۶۲ همراه با رهبر کُر لوماکین به پایه گذاری مدرسۀ آزاد موسیقی کمک ، و کنسرت های سمفونیک پیشرو را رهبری کرد. در ۱۸۶۷ رهبر ارکستر انجمن موسیقی روسیهشد. در ۱۸۷۱ به حملۀ عصبی سختی دچار شد و از زندگی اجتماعی کناره گرفت ، چراکه احساس می کرد موسیقی دانان «رسمی » او را طرد کرده اند؛ به ناچار شغل کم اهمیتی را در راه آهن پذیرفت و مقرّری ناچیزی دریافت می کرد و در این اثنا به عرفان روآورد. تا ۱۸۷۶ دیگر علاقه ای به آهنگ سازی نشان نداد، اما در ۱۸۸۳، که با سمت رهبر ارکستر امپراتوری به استخدام دربار درآمد، بار دیگر فعالیت کامل خود را از سر گرفت . در ۱۸۹۵ بازنشسته شد و با حقوِق بازنشستگی آهنگ سازی را از سر گرفت ، و باز انزوا گزید؛ او در سن پترزبورگ درگذشت . علی رغم تأثیرپذیری بالاکیرف از گلینکا، شوپن ، لیست ، شومان، و، تا حدی برلیوز، باید او را آهنگ سازی اصیل برشمرد. ازجمله آثار اوست: پوئم سمفونیک هایروسیه و اوورتورهایی برمبنای یک مارش اسپانیایی ، سه تِم روسی ، برای شاه لیر، و برمبنای چند تِمِ چِک ؛ کنسرتوی پیانو (لیاپونُفتکمیل کرد). آثار دیگر موسیقی صحنه ای برای شاه لیر (۱۸۶۰) اثر شکسپیر؛ اسکرتسوها، مازورکاها، نکتورن ها، والس ها، و قطعه های دیگر.
wikijoo: بالاکیرف،_میلی_(۱۸۳۷ـ۱۹۱۰)