باقر علی خان

لغت نامه دهخدا

باقرعلیخان. [ ق ِ ع َ ] ( اِخ ) از مشاهیر شعرای پارسی گوی هندوستان که در اوایل قرن 12 هَ. ق. در لکنهوبدنیا آمد. وی دردربار محمدشاه گورکانی بود و درجوانی درگذشت. درنظم و نثر و حسن خط مهارت داشت. دو منظومه موسوم به «رموز الطاهرین » و «مرآت الجمال » و دیوانی دارد. اثر دیگرش «گلستان اسرار» است. از اوست :
شعله زد عشق جسم و جان مرا
شمع سان سوخت استخوان مرا
به غمش سوختم چو دیوانه
داد خاکسترم نشان مرا.
( از قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 1202 ).

فرهنگ فارسی

از شعرای پارسی گوی است

پیشنهاد کاربران

بپرس