بافیه
لغت نامه دهخدا
بافیه. [ ی َ ] ( اِخ ) ضبطی دیگراز پاویا از محال مجریط «مادرید» اسپانیا که فرانسوای اول پادشاه فرانسه در جنگی که در همین محل با شارل کن کرد به دست او اسیر شد. ( رجوع به الحلل السندسیة ج 1 ص 346 و 353 شود ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید