بافومه

بافومت در واقع از دو نماد رأس الجدی ( محل خورشید در زمستان ) و رأس السرطان تشکیل شده و نمادی است از مادر ( خورشید درون رحم ( زمستان ) و خورشید در حال پرورش ( تابستان ) ) .
بافومت به عنوان نشانی برای پگان ها ( اصطلاحی که در قرون وسطی، کافران را به آن نام می خواندند ) در متن های تفتیش عقاید شوالیه های معبد در قرن ۱۴ام میلادی به چشم می خورد. لغت بافومت برای اولین بار در قرن ۱۹ام میلادی طی مناظرات و سخنرانی هایی که بر سر دلایل سرکوب شوالیه های معبد انجام می شد وارد فرهنگ لغات عامیانه انگلیسی شد. از سال ۱۸۵۶ به بعد لغت بیشتر اشاره به «بز سباتیک» دارد که توسط الیفاس لوی تصویرسازی شد که شامل عناصری جفت شده در خود بود و منظور از آن نظام جفت بودن موجودات در طبیعت ( زن و مرد، شب و روز، خیر و شر و… ) بود. در روایتی از تاریخ نخستین جنگ صلیبی آمده است که ریموند آگویلرا، تاریخ نویس فرانسوی مساجد را بافوموریا خوانده است.
اصطلاح بافومتز بعدها در حوالی سال ۱۱۹۵ میلادی در شعری به زبان اکسیتانی مطرح شد. در سال ۱۲۵۰ در شعری که به وصف جنگ صلیبی هفتم می پرداخت از کلمه بافومت استفاده شده است. سرکوب شوالیه های معبد توسط فیلیپ چهارم در ۱۳ اکتبر ۱۳۰۷ آغاز شد او بسیاری از تمپلارهای فرانسوی را دستگیر نمود و اقدام به شکنجه و اعترافگیری از آن ها کرد. در آن دوران اتهامات زیادی به شوالیه های معبد زده می شد که بیشتر آن ها همان اتهاماتی بود که به کاتارها و بیشتر دشمنان فیلیپ نسبت داده می شد. فیلیپ پیشتر پاپ بونیفاس هشتم را ربوده و او را متهم به ارتداد، تف و ادرار کردن بر روی صلیب و لواط کرده بود. بر اساس مدرکی که در سال ۲۰۰۱ از آرشیو واتیکان به دست آمد از اتهامات شوالیه های معبد ادرار بر روی صلیب بود.
برخی محققان جدید همچون پیتر پارتنر و مالکوم باربر معتقدند کلمه بافومت فرانسوی شدهٔ کلمه محمد می باشد. آن ها این دلیل را بیان می کنند که با توجه به این که شوالیه های معبد مدت زیادی در بین مسلمانان ساکن بودند عقایدشان تحت تأثیر آن ها قرار گرقته بود و شواهد و مدارک به جامانده از اعترافات شوالیه های معبد به ارتدادشان این موضوع را تأیید می کند. آلن دمگیر محقق فرانسوی این عقیده که ممکن است شوالیه های معبد از اعتقادات دشمنان خود تأثیر گرفته باشند را رد می کند.