باغ پیرا

لغت نامه دهخدا

باغ پیرا. ( نف مرکب ) باغبان. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). آنکه باغ را پیراید :
چمن حسن تو هر روز بهی چون ندهد
باغ پیرای نگه بر در و دهقان نیاز.

واله هروی ( ازآنندراج ).

|| در این بیت نظامی کنایه است از مادر عروس که پرورنده عروس باشد :
که تا روشنک را چو روشن چراغ
بیارند با باغ پیرای باغ.

نظامی ( شرفنامه چ وحید ص 253 ).

باغبان

بوستان پیرا، باغبان، آن که گل ها و درختان باغ را پیراید.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید