باغ عباس اباد

این مجموعه شامل سد عباس آباد، مخزن و دریاچه سد، گل باغ، کاخ، گرمابه، آسیاب آبی و دو برج آجری می شود. این مجموعه به دستور شاه عباس بزرگ در سال های ۱۰۲۰ و ۱۰۲۱ ه‍. ق در بخشی که پیشتر خرگوران نام داشت ساخته شده است و هم اکنون مهم ترین باغ ناکویری ایران به شمار می آید. گسترهٔ آن نزدیک به ۶۰۰ هکتار است.
سد دریاچه با گنجایش ۶۰۰ هزار مترمکعب از نوع مخزنی بوده و جنس دیواره سد از ساروج می باشد. این سد توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره ۷۴۵ در زمره آثار تاریخی و فرهنگی ایران قرار گرفته است.
دریاچه طبیعی عباس آباد با وسعتی بالغ بر ۱۰ هکتار با عمارتی در مرکز آن، که در زمان آبگیری دریاچه عمارت با ارتفاعی بالغ بر ۱۸ متر به زیر آب می رود و فقط سقف آن همراه با درختچه هایی نمایان است.
در میان مرکز دریاچه مصنوعی عباس آباد بهشهر بنایی آجری به شکل چهار طاقی وجود دارد که زمانی سطح فوقانی آن بستر بنایی با مصالح چوب و سقفی سفالی را تشکیل می داد. چهار طاقی مذکور در زمان آبگیری سد به زیر آب می رود و تنها سطح فوقانی آن بسان جزیره ای بیرون از آب قرار می گیرد. اساس چهار طاقی بر روی ۸ جرز در پیرامون و۱ جرز در مرکز بنا گردید. ابعاد جرزها به صورت تقریباً ۴*۴ متر می باشد که بر روی یک سکو قرار گرفته اند. آنچه مهم جلوه می کند عدم وجود پله آجری در بنا و اطراف چهار طاقی می باشد. این امکان وجود دارد که نخست بنای فوق جهت مقاوم سازی سد احداث گردیده باشد سپس با توجه به آبگیری سد به آن کاربری تفریحی داده باشند. با بررسی های مکرر میدانی پیرامون شیوه انتقال آب به دریاچه دانسته شد که در آن زمان آب دو چشمه مهم قوری چشمه و سرچشمه را از بالادست بر اساس اختلاف سطح شیب دار و همچنین با به کارگیری «تنبوشه» که توسط دیواری آجری محافظت می گردید به قسمت فوقانی هدایت می نموده اند. احتمالاً بر اساس اختلاف ارتفاع دو چشمه مذکور نسبت به چهار طاقی و همچنین قانون ظروف مرتبطه، تنبوشه آب به صورت فواره حوض مرکزی را پر می نموده است و آنگاه سر ریز آب آن توسط آب راه ها به حوض های دیگر تقسیم و سپس مازاد آن از چهار طاقی به داخل استخر می ریخته است. جهت کاربری تفریحی عمارت داخل استخر، دسترسی به آن از طریق یک پل چوبی اسکله مانند که در جهت شمال بنای مذکور ایجاد نموده بودند امکان پذیر می گردید. اما بنای عمارت علاوه بر کاربردی تفریحی دارای کاربری علمی و فنی در سدسازی بوده است. بنای عمارت از ۸ جِرز در پیرامون ویک جِرز در مرکز بوده؛ جرز مرکزی آن دارای خُلَل و فُرَج شبکه ای مرتبط به هم می باشد که در مواقع ضروری به صورت یک سوپاپ عمل می کرده است، این گونه که اگر بعد از بسته شدن دریچه های سد و آب گیری مخزن آن به سد فشار می آمد یا اگر سد اندکی حرکت می نمود مهندسین سازه سد، آب را از دریچه های سد خالی نمی کردند بلکه تخلیه آب را از مرکز مخزن سد انجام می دادند. به طور مثال اگر تخلیه آب در موقع اضطراری از طریق دریچه سد انجام می پذیرفت فشار و هجوم آب برای تخلیه شدن خود عامل مهم در سرعت یافتن روند تخریب سد بوده است. از این جهت برای پیشگیری از تخریب سد در مواقع ضروری ( بعد از آب گیری ) وجود همان چهار طاقی با جرز مشبک مرتبط به هم ضروری می نماید بدین ترتیب با ساخت چهار طاقی و جرز مشبک وسط سد از تخریب سد جلوگیری نموده اند. به تصویر ۳ - جرزهای مشبک در چهار طاقی میان آب گونه ای که آب را از مرکز مخزن به وسیلهٔ همان جرز مشبک مرکزی چهار طاقی مکش و سپس آب را از طریق کانال هایی که در زیر سد موجود می باشد به پایین دست ( حدود ۲۰۰ متری ) هدایت می نمودند تا اینکه از فشار آب بر دهانه سد می کاستند.