باغ بهشت

لغت نامه دهخدا

باغ بهشت. [ غ ِ ب ِ هَِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) بهشت. روضه رضوان :
در زمینی درخت باید کشت
کآورد میوه ای چو باغ بهشت.
نظامی.
|| مجازاً، باغ بسیار باصفا و نزه و باطراوت و سبز و خرم که از خرمی همانند بهشت باشد.

باغ بهشت. [ غ ِ ب ِ هَِ ] ( اِخ ) باغی بوده است به سمرقند که توسطامیر تیمور آبادان شد. خواندمیر گوید : هم در این سال [ 778 هَ. ق. ] صاحبقران بی همال [ امیرتیمور ] مهد علیا تومان آغا بنت امیر موسی را در حباله نکاح کشید و در جانب غربی سمرقند باغ بهشت را جهت او معمور گردانید. ( حبیب السیر چ خیام ج 3 ص 428 ).

فرهنگ فارسی

باغی بوده است به سمرقند

پیشنهاد کاربران

بپرس