وارزه کالچو که عموماً با نام وارزه ( ایتالیایی: Varese Calcio ) شناخته می شود، باشگاه فوتبال ایتالیایی است که در شهر وارزه، استان لمباردی قرار دارد. در حال حاضر در سری دی، چهارمین سطح فوتبال ایتالیا بازی می کند. وارزه در تاریخ ۲۲ مارس ۱۹۱۰ با نام باشگاه فوتبال وارزه پایه گذاری شد. باشگاه در سال ۱۹۲۳ با نام آسوچیاتزیونه اسپورتیوا وارزینا، در سال ۱۹۲۶ با نام وارزه اسپورتیوا و در بین سال های ۱۹۴۶ تا ۲۰۰۴ دوباره تحت نام باشگاه فوتبال وارزه و از ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۵ تحت عنوان آسوچیاتزیونه اسپورتیوا وارزه ۱۹۱۰ ( آ. اس. وارزه ۱۹۱۰ ) فعالیت کرد.
این باشگاه در ۲۲ مارس ۱۹۱۰، با عنوان باشگاه فوتبال وارزه، و با هدف ترویج فوتبال و سایر بازی های فضای باز تشکیل شد. تمام اعضا، چه بازیکنان و چه مدیریت، ماهانه ۱ لیره می پرداختند. رنگ های باشگاه سفید و بنفش بودند و مکان بازار محلی به عنوان اولین زمین باشگاه به صورت دو منظوره مورد استفاده قرار گرفت. از طناب برای کشیدن حصار دور زمین و جدا کردن آن از بخش عمومی استفاده شد و رختکن در یک رستوران محلی تعبیه شد.
باشگاه قبل از پیوستن به هر نوع لیگ یا رقابت سازمان یافته ای، تعدادی بازی دوستانه برگزار کرد. حریفان ابتدایی شامل «آئورورا» از بوستو آرسیتسیو، «لیبرتاس» از گالاراته، لوئینو، اونیونه اسپورتیوا میلانزه، آئوزونیا و اینتر میلان بودند. وارزه در سال ۱۹۱۴ با ورود به لیگ منطقه ای لومباردی، اولین قدمها را برای پیشروی در لیگ ایتالیا برداشت و در کسب اولین قهرمانی رسمی، «وارزینی» با لباس های حریر بنفش و سفید ابتدایی بازی کرد. دروازه بان آمریکایی باشگاه، سورانی، در اولین فصل رسمی، خود را به عنوان یکی از بازیکنان ستاره وارزه، متمایز کرد.
در ماه مه ۱۹۱۵، جنگ باعث نیمه کاره ماندن فصل شد، اما در سال ۱۹۱۹، جنگ جهانی اول به پایان رسید و زندگی با ظهور مجدد علاقه به فوتبال و سایر فعالیت های تفریحی، به ریتم عادی خود بازگشت.
در فصل ۲۷–۱۹۲۶ رنگ های باشگاه، جهت مطابقت با رنگ های شهر، به سفید و قرمز ( بیانکو روسو ) تغییر یافتند. در محله مازناگو، استادیومی به نام دل لیتوریو ساخته شد. این استادیوم در سپتامبر سال ۱۹۵۰ به افتخار بازیکنی که از وارزه به تورینو منتقل، و در سانحه هوایی سوپرگا در سال ۱۹۴۹ درگذشت، به استادیوم فرانکو اوسولا تغییر نام داد.
در سال ۱۹۶۴، جیووانی بورگی به ریاست باشگاه رسید و موفق شد وارزه را پس از دو صعود پیاپی از سری سی، به سری آ برساند. از جمله بازیکنان برجسته ای که پیراهن سفید و قرمز را به تن کرده اند می توان به پیترو آناستاسی، روبرتو بتگا و برندگان جام جهانی، کلائودیو جنتیله، جیامپیرو مارینی و ریکاردو سولیانو اشاره کرد. پس از گذشت یک دهه حضور در بالاترین سطح فوتبال ایتالیا، دوران طلایی وارزه در سال ۱۹۷۵ با سقوط به دسته پایین تر پایان یافت. به استثنای فصل ۸۰–۱۹۷۹ که باشگاه در سری سی حضور داشت، از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۵ باشگاه در سری بی به رقابت پرداخت. از سال ۱۹۸۵ که باشگاه به سری سی سقوط کرد، دیگر نتوانست به سری بی برگردد. از ۲۰ فصل بعدی ۱۰ فصل را در سری سی۲ سپری کرد. جایی که باشگاه پس از صعود از سری دی در سال ۱۹۹۴، مجدداً در آن به رقابت پرداخت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین باشگاه در ۲۲ مارس ۱۹۱۰، با عنوان باشگاه فوتبال وارزه، و با هدف ترویج فوتبال و سایر بازی های فضای باز تشکیل شد. تمام اعضا، چه بازیکنان و چه مدیریت، ماهانه ۱ لیره می پرداختند. رنگ های باشگاه سفید و بنفش بودند و مکان بازار محلی به عنوان اولین زمین باشگاه به صورت دو منظوره مورد استفاده قرار گرفت. از طناب برای کشیدن حصار دور زمین و جدا کردن آن از بخش عمومی استفاده شد و رختکن در یک رستوران محلی تعبیه شد.
باشگاه قبل از پیوستن به هر نوع لیگ یا رقابت سازمان یافته ای، تعدادی بازی دوستانه برگزار کرد. حریفان ابتدایی شامل «آئورورا» از بوستو آرسیتسیو، «لیبرتاس» از گالاراته، لوئینو، اونیونه اسپورتیوا میلانزه، آئوزونیا و اینتر میلان بودند. وارزه در سال ۱۹۱۴ با ورود به لیگ منطقه ای لومباردی، اولین قدمها را برای پیشروی در لیگ ایتالیا برداشت و در کسب اولین قهرمانی رسمی، «وارزینی» با لباس های حریر بنفش و سفید ابتدایی بازی کرد. دروازه بان آمریکایی باشگاه، سورانی، در اولین فصل رسمی، خود را به عنوان یکی از بازیکنان ستاره وارزه، متمایز کرد.
در ماه مه ۱۹۱۵، جنگ باعث نیمه کاره ماندن فصل شد، اما در سال ۱۹۱۹، جنگ جهانی اول به پایان رسید و زندگی با ظهور مجدد علاقه به فوتبال و سایر فعالیت های تفریحی، به ریتم عادی خود بازگشت.
در فصل ۲۷–۱۹۲۶ رنگ های باشگاه، جهت مطابقت با رنگ های شهر، به سفید و قرمز ( بیانکو روسو ) تغییر یافتند. در محله مازناگو، استادیومی به نام دل لیتوریو ساخته شد. این استادیوم در سپتامبر سال ۱۹۵۰ به افتخار بازیکنی که از وارزه به تورینو منتقل، و در سانحه هوایی سوپرگا در سال ۱۹۴۹ درگذشت، به استادیوم فرانکو اوسولا تغییر نام داد.
در سال ۱۹۶۴، جیووانی بورگی به ریاست باشگاه رسید و موفق شد وارزه را پس از دو صعود پیاپی از سری سی، به سری آ برساند. از جمله بازیکنان برجسته ای که پیراهن سفید و قرمز را به تن کرده اند می توان به پیترو آناستاسی، روبرتو بتگا و برندگان جام جهانی، کلائودیو جنتیله، جیامپیرو مارینی و ریکاردو سولیانو اشاره کرد. پس از گذشت یک دهه حضور در بالاترین سطح فوتبال ایتالیا، دوران طلایی وارزه در سال ۱۹۷۵ با سقوط به دسته پایین تر پایان یافت. به استثنای فصل ۸۰–۱۹۷۹ که باشگاه در سری سی حضور داشت، از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۵ باشگاه در سری بی به رقابت پرداخت. از سال ۱۹۸۵ که باشگاه به سری سی سقوط کرد، دیگر نتوانست به سری بی برگردد. از ۲۰ فصل بعدی ۱۰ فصل را در سری سی۲ سپری کرد. جایی که باشگاه پس از صعود از سری دی در سال ۱۹۹۴، مجدداً در آن به رقابت پرداخت.
wiki: باشگاه فوتبال وارزه