باسو کُنتینوئو ( ایتالیایی: Basso continuo ) یا به اختصار کُنتینوئو که تقریباً منحصر به دوران موسیقی باروک ( ۱۶۰۰–۱۷۵۰ ) بود، بخش هایی بودند که ساختار هارمونیک موسیقی را با فراهم آوردن یک بیس لاین و یک توالی آکورد فراهم می آوردند. به نوازندگانی که باسو کُنتینوئو می نوازند، گروه کُنتینوئو می گویند. ترکیب این گروه اغلب به صلاحدید و نظر اجراکنندگان ( یا در اجراهای بزرگ، به نظر رهبر ارکستر ) واگذار می شود. نحوه استفاده از باسو کُنتینوئو در دوران باروک بسیار متفاوت بود. دست کم یک ساز که قادر به نواختن آکوردها باشد، باید بکار گرفته شود، مانند هارپسیکورد، ارگ، لوت، تیوربو، گیتار، ریگال یا چنگ. علاوه بر این، ممکن است تعدادی از سازهایی که در محدوده صوتی بیس می نوازند در گروه ارکستر گنجانده شوند، مانند ویولنسل، کنترباس، ویولا دا گامبا یا فاگوت. در اجراهای مدرن موسیقی مجلسی، رایج ترین ترکیب سازبندی، هارپسیکورد و ویولن سل برای آثار بی کلامِ سازی و آثار آوازی غیرمذهبی مانند اپرا و ارگ و ویولنسل برای موسیقی های مذهبی و روحانی است. گاهی ممکن است یک کنترباس دیگر هم اضافه شود، به ویژه در هنگام همراهی با یک تک خوان با صدای بَـم ( مثلاً یک خواننده باس ( گونه صدا ) ) .
در آثار ارکستری بزرگ تر، نوازندگان باسو کُنتینوئو از سازهای هم خانواده با سازهای مورد استفاده در گروه ارکستر استفاده می کنند: از جمله فاگوت، هنگامی که در نواختن اثر از ابوا یا سایر سازهای بادی چوبی استفاده می شود، و ویولنسل و/یا کنترباس هنگامی که سازهای زهی نقش اصلی را در ارکستر دارند، هرچند گاهی در موومان های مجزایی با تصمیم رهبر ارکستر از این قاعده استفاده نمی شودو مثلاً از فاگوت بدون ابوا استفاده می شود. چنگ، لوت و سایر سازهای سبک دستی بیشتر در موسیقی اوایل قرن هفدهم استفاده می شود. از کنترفاگوت به ندرت برای باسو کنتینوئو استفاده می شود و تنها استثنای آن انجیل به روایت یوحنا اثر یوهان سباستیان باخ است. [ ۱]
از باسو کنتینوئو تا دورهٔ موسیقی دوره کلاسیک ( تا حوالی ۱۸۰۰ میلادی ) و بیشتر در موسیقی مذهبی استفاده شد. یک نمونه آن در این دوره، «کنسرتو در ر مینور برای فلوت، سازهای زهی و باسو کنتینوئو» اثر کارل فیلیپ امانوئل باخ است. استفاده از باسو کنتینوئو در قرن ۱۹ چندان رایج نبود، اما مثال هایی از آن وجود دارد: چند مس اثر آنتون بروکنر، لودویگ فان بتهوون و فرانتس شوبرت که از ارگ برای باسو کنتینوئو استفاده کردند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر آثار ارکستری بزرگ تر، نوازندگان باسو کُنتینوئو از سازهای هم خانواده با سازهای مورد استفاده در گروه ارکستر استفاده می کنند: از جمله فاگوت، هنگامی که در نواختن اثر از ابوا یا سایر سازهای بادی چوبی استفاده می شود، و ویولنسل و/یا کنترباس هنگامی که سازهای زهی نقش اصلی را در ارکستر دارند، هرچند گاهی در موومان های مجزایی با تصمیم رهبر ارکستر از این قاعده استفاده نمی شودو مثلاً از فاگوت بدون ابوا استفاده می شود. چنگ، لوت و سایر سازهای سبک دستی بیشتر در موسیقی اوایل قرن هفدهم استفاده می شود. از کنترفاگوت به ندرت برای باسو کنتینوئو استفاده می شود و تنها استثنای آن انجیل به روایت یوحنا اثر یوهان سباستیان باخ است. [ ۱]
از باسو کنتینوئو تا دورهٔ موسیقی دوره کلاسیک ( تا حوالی ۱۸۰۰ میلادی ) و بیشتر در موسیقی مذهبی استفاده شد. یک نمونه آن در این دوره، «کنسرتو در ر مینور برای فلوت، سازهای زهی و باسو کنتینوئو» اثر کارل فیلیپ امانوئل باخ است. استفاده از باسو کنتینوئو در قرن ۱۹ چندان رایج نبود، اما مثال هایی از آن وجود دارد: چند مس اثر آنتون بروکنر، لودویگ فان بتهوون و فرانتس شوبرت که از ارگ برای باسو کنتینوئو استفاده کردند. [ ۲]
wiki: باسو کنتینوئو