باساز

لغت نامه دهخدا

باساز. ( ص مرکب )دارنده ساز و برگ. آماده. مهیا. مرتب :
ازاو کار مقدس چو باساز گشت
سوی ملک مغرب عنان تاز گشت.

نظامی.

باساز ؛ بسامان. بساز. ساخته :
همه کار ما سخت باساز بود
به آوردگه گشتن آغاز بود.
فردوسی.

تجهیز ( تجهیزات ) ، دستگاه، برگردان واژه Device زبان انگلیسی