بازگشت جاودانه، بازگشت ابدی یا عود ابدی ( به آلمانی: Ewige Wiederkunft ) مفهومی است که جهان و تمام هستی و انرژی به طور نامحدود و به همان شکل در حال تکرار بوده و ادامه خواهد یافت.
فرض اصلی از این فرض ناشی می شود که احتمال وجود جهانی دقیقاً مانند جهان کنونی غیر صفر است. سپس، اگر زمان بی نهایت باشد، وجود ما باید بی نهایت بار تکرار شود. این مشابه ادعای تگمارک است، اما یکسان نیست.
... [مشاهده متن کامل]
شخصی که در سیاره ای به نام زمین، با کوه های مه آلود، مزارع حاصلخیز و شهرهای پراکنده، در منظومهٔ شمسی با هشت سیاره دیگر زندگی می کند. زندگی این شخص از هر نظر با زندگی شما یکسان بوده است - تا به حال… به نظر می رسد که ما فقط باید با آن زندگی کنیم، زیرا ساده ترین و محبوب ترین مدل کیهان شناسی امروزی پیش بینی می کند که این شخص در واقع در یک کهکشان وجود دارد. ۱۰^۱۰^۲۹ متر فاصله دارد
در سال ۱۸۷۱، لوئی آگوست بلانکی، با فرض یک کیهان شناسی نیوتنی که زمان و مکان بی نهایت است، ادعا کرد که عود ابدی را به عنوان یک قطعیت ریاضی نشان داده است.
در یونان باستان، مفهوم بازگشت ابدی به طور برجسته با رواقی گری، مکتب فلسفی که توسط زنون سیتیوم تأسیس شد، مرتبط بود.
با این حال، نکاتی وجود دارد مبنی بر اینکه این نظریه ممکن است از رواقیون سرچشمه نگیرد. به گفته پورفیری، این یکی از آموزه های فیثاغورث بود که «پس از دوره های مشخص، همان حوادث دوباره رخ می دهد» و اینکه «هیچ چیز کاملاً جدیدی نبود». اودموس رودس نیز در تفسیر خود بر فیزیک ارسطو به این آموزه فیثاغورثی اشاره می کند.
رواقیون، احتمالاً با الهام از فیثاغورث نظریه عود ابدی را در فلسفه طبیعی خود گنجانده اند. طبق فیزیک رواقی، جهان به طور دوره ای در یک آتش سوزی عظیم ( ekpyrosis ) نابود می شود و سپس تولدی دوباره ( palingenesis ) را تجربه می کند. این چرخه ها تا ابد ادامه می یابد و در هر چرخه دقیقاً همان اتفاقات تکرار می شود. رواقیون ممکن است در مفهوم سال بزرگ از این آموزه حمایت کرده باشند که قدیمی ترین بیان شناخته شده آن در تیمائوس افلاطون یافت می شود. افلاطون این فرضیه را مطرح کرد که زمانی که خورشید، ماه و سیارات مدارهای مختلف خود را تکمیل کرده و به موقعیت اولیه خود بازگردند، یک چرخه کامل زمانی انجام می شود.
از سوی دیگر، اوریگن رواقیون را چنین توصیف می کند که ادعا می کنند محتوای هر چرخه یکسان نیست، بلکه فقط غیرقابل تشخیص است.
فرض اصلی از این فرض ناشی می شود که احتمال وجود جهانی دقیقاً مانند جهان کنونی غیر صفر است. سپس، اگر زمان بی نهایت باشد، وجود ما باید بی نهایت بار تکرار شود. این مشابه ادعای تگمارک است، اما یکسان نیست.
... [مشاهده متن کامل]
شخصی که در سیاره ای به نام زمین، با کوه های مه آلود، مزارع حاصلخیز و شهرهای پراکنده، در منظومهٔ شمسی با هشت سیاره دیگر زندگی می کند. زندگی این شخص از هر نظر با زندگی شما یکسان بوده است - تا به حال… به نظر می رسد که ما فقط باید با آن زندگی کنیم، زیرا ساده ترین و محبوب ترین مدل کیهان شناسی امروزی پیش بینی می کند که این شخص در واقع در یک کهکشان وجود دارد. ۱۰^۱۰^۲۹ متر فاصله دارد
در سال ۱۸۷۱، لوئی آگوست بلانکی، با فرض یک کیهان شناسی نیوتنی که زمان و مکان بی نهایت است، ادعا کرد که عود ابدی را به عنوان یک قطعیت ریاضی نشان داده است.
در یونان باستان، مفهوم بازگشت ابدی به طور برجسته با رواقی گری، مکتب فلسفی که توسط زنون سیتیوم تأسیس شد، مرتبط بود.
با این حال، نکاتی وجود دارد مبنی بر اینکه این نظریه ممکن است از رواقیون سرچشمه نگیرد. به گفته پورفیری، این یکی از آموزه های فیثاغورث بود که «پس از دوره های مشخص، همان حوادث دوباره رخ می دهد» و اینکه «هیچ چیز کاملاً جدیدی نبود». اودموس رودس نیز در تفسیر خود بر فیزیک ارسطو به این آموزه فیثاغورثی اشاره می کند.
رواقیون، احتمالاً با الهام از فیثاغورث نظریه عود ابدی را در فلسفه طبیعی خود گنجانده اند. طبق فیزیک رواقی، جهان به طور دوره ای در یک آتش سوزی عظیم ( ekpyrosis ) نابود می شود و سپس تولدی دوباره ( palingenesis ) را تجربه می کند. این چرخه ها تا ابد ادامه می یابد و در هر چرخه دقیقاً همان اتفاقات تکرار می شود. رواقیون ممکن است در مفهوم سال بزرگ از این آموزه حمایت کرده باشند که قدیمی ترین بیان شناخته شده آن در تیمائوس افلاطون یافت می شود. افلاطون این فرضیه را مطرح کرد که زمانی که خورشید، ماه و سیارات مدارهای مختلف خود را تکمیل کرده و به موقعیت اولیه خود بازگردند، یک چرخه کامل زمانی انجام می شود.
از سوی دیگر، اوریگن رواقیون را چنین توصیف می کند که ادعا می کنند محتوای هر چرخه یکسان نیست، بلکه فقط غیرقابل تشخیص است.
