بازوفیل ها ( Basophil ) نوعی گلبول سفید هستند. که از نظر تعداد، کمترین نوع گرانولوسیت ها هستند که حدود نیم تا یک درصد از گلبول های سفید در گردش خون را تشکیل می دهند. [ ۱] با این حال، آن ها از نظر اندازه، بزرگ ترین نوع گرانولوسیت هستند. بازوفیل ها مسئول واکنش های التهابی در طول پاسخ ایمنی، و همچنین در شکل گیری بیماری های آلرژیک حاد و مزمن، از جمله آنافیلاکسی، آسم، درماتیت آتوپیک و تب یونجه هستند. [ ۲] آن ها همچنین ترکیباتی تولید می کنند که پاسخ های ایمنی را هماهنگ می کنند، از جمله هیستامین و سروتونین که باعث التهاب می شوند و هپارین که از لخته شدن خون جلوگیری می کند. البته میزان این ترکیبات در بازوفیل ها، کمتر از مقدار آن ها در ماست سل ها است. [ ۳] زمانی تصور می شد که ماست سل ها بازوفیل هایی هستند که از خون به بافت های محل اسکان خود ( بافت همبند ) مهاجرت می کنند، اما امروزه به عنوان دو نوع مختلف از سلول ها در نظر گرفته می شوند. [ ۴]
بازوفیل ها در سال ۱۸۷۹ توسط پزشک آلمانی پاول ارلیش کشف شدند که یک سال پیش، یک نوع سلول موجود در بافت ها را پیدا کرده بود که او آن را ماستزلن ( در حال حاضر ماست سل ) نامید. [ ۵] ارلیش به خاطر اکتشافات خود، جایزهٔ نوبل فیزیولوژی یا پزشکی را در سال ۱۹۰۸ دریافت کرد.
نام گذاری "بازوفیل ها" از این واقعیت ناشی می شود که این گلبول های سفید به بازها تمایل دارند و به رنگ های بازی حساس هستند.
بازوفیل ها کروی شکل هستند و ۱۰ تا ۱۴ میکرون قطر دارند ( کوچک تر از ائوزینوفیل ها ) . هستهٔ آن ها دارای کروماتین غلیظ، فرورفته، لوبوله، میزان کمتر کروماتین، پوشیده شده به وسیله گرانول ها است ( بر خلاف ائوزینوفیل ها ) . [ ۶] بازوفیل ها دارای دانه های درشت آبی تیره در سیتوپلاسم خود هستند. این دانه ها حاوی مواد متعددی مانند هیستامین، پروتئوگلیکان ( مانند هپارین و کندروایتین ) و آنزیم های پروتئولیتیک ( مانند الاستاز و لیزوفسفولیپاز ) هستند که نقش مهمی در واکنش های التهابی دارند. بازوفیل ها و ماست سل ها از مسیرهای متفاوتی هنگام خون سازی به وجود می آیند و ماست سل ها معمولاً در جریان خون گردش نمی کنند، بلکه در بافت همبند قرار دارند. مانند همهٔ گرانولوسیت های در گردش، بازوفیل ها را می توان در صورت نیاز از خون به داخل بافت جذب کرد.
آزاد شدن هیستامین در خون باعث افزایش نفوذپذیری مویرگ ها و ایجاد علائم حساسیت ( آلرژی ) از جمله التهاب، قرمزی، خارش و مخصوصاً کهیر می گردد. قابلیت بیگانه خواری و توانایی کشتن خارج سلولی بازوفیل ها بسیار ناچیز بوده و عمدتاً فعالیت آن ها محدود به واکنش های ازدیاد حساسیت نوع یک است. بازوفیل ها و ماست سل ها دارای گیرنده برای بخش Fc ایمونوگلوبولین های IgE و IgG4 هستند. هر ماده ای که بتواند دو IgE سطحی بازوفیل ها یا ماست سل ها را به هم وصل نماید ( مانند آلرژن ها، سم زنبور، C3a و C5a ) ، موجب دگرانولاسیون این سلول ها و آزاد شدن محتویات آن ها گردیده که در نهایت واکنش های ازدیاد حساسیت نوع یک را سبب می شود. همچنین بازوفیل ها فعالیت ضد انعقادی دارند و به علت ترشح هپارین مانع لخته شدن خون می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبازوفیل ها در سال ۱۸۷۹ توسط پزشک آلمانی پاول ارلیش کشف شدند که یک سال پیش، یک نوع سلول موجود در بافت ها را پیدا کرده بود که او آن را ماستزلن ( در حال حاضر ماست سل ) نامید. [ ۵] ارلیش به خاطر اکتشافات خود، جایزهٔ نوبل فیزیولوژی یا پزشکی را در سال ۱۹۰۸ دریافت کرد.
نام گذاری "بازوفیل ها" از این واقعیت ناشی می شود که این گلبول های سفید به بازها تمایل دارند و به رنگ های بازی حساس هستند.
بازوفیل ها کروی شکل هستند و ۱۰ تا ۱۴ میکرون قطر دارند ( کوچک تر از ائوزینوفیل ها ) . هستهٔ آن ها دارای کروماتین غلیظ، فرورفته، لوبوله، میزان کمتر کروماتین، پوشیده شده به وسیله گرانول ها است ( بر خلاف ائوزینوفیل ها ) . [ ۶] بازوفیل ها دارای دانه های درشت آبی تیره در سیتوپلاسم خود هستند. این دانه ها حاوی مواد متعددی مانند هیستامین، پروتئوگلیکان ( مانند هپارین و کندروایتین ) و آنزیم های پروتئولیتیک ( مانند الاستاز و لیزوفسفولیپاز ) هستند که نقش مهمی در واکنش های التهابی دارند. بازوفیل ها و ماست سل ها از مسیرهای متفاوتی هنگام خون سازی به وجود می آیند و ماست سل ها معمولاً در جریان خون گردش نمی کنند، بلکه در بافت همبند قرار دارند. مانند همهٔ گرانولوسیت های در گردش، بازوفیل ها را می توان در صورت نیاز از خون به داخل بافت جذب کرد.
آزاد شدن هیستامین در خون باعث افزایش نفوذپذیری مویرگ ها و ایجاد علائم حساسیت ( آلرژی ) از جمله التهاب، قرمزی، خارش و مخصوصاً کهیر می گردد. قابلیت بیگانه خواری و توانایی کشتن خارج سلولی بازوفیل ها بسیار ناچیز بوده و عمدتاً فعالیت آن ها محدود به واکنش های ازدیاد حساسیت نوع یک است. بازوفیل ها و ماست سل ها دارای گیرنده برای بخش Fc ایمونوگلوبولین های IgE و IgG4 هستند. هر ماده ای که بتواند دو IgE سطحی بازوفیل ها یا ماست سل ها را به هم وصل نماید ( مانند آلرژن ها، سم زنبور، C3a و C5a ) ، موجب دگرانولاسیون این سلول ها و آزاد شدن محتویات آن ها گردیده که در نهایت واکنش های ازدیاد حساسیت نوع یک را سبب می شود. همچنین بازوفیل ها فعالیت ضد انعقادی دارند و به علت ترشح هپارین مانع لخته شدن خون می شوند.
wiki: بازوفیل